Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Celem pracy dyplomowej było dostosowanie ekologicznych metod budowania z czystej ubijanej ziemi do realiów polskich oraz stworzenie prostego w formie i funkcji kompleksu architektonicznego kwalifikującego się w całości jako obiekt naturalny. Projekt podejmuje próbę inkluzji natury rządzącej się własnymi prawami w zurbanizowanej tkance miejskiej. Dzięki wykorzystanej technologii kompleks funkcjonuje w zgodzie z naturalnym cyklem życia — działa przez określony czas, a następnie poddaje się procesowi rozpadu, nie generując obcych dla lokalizacji odpadów.
wizualizacja pierwszego studium czasowego, rok 2022; obiekt dostępny dla użytkowników zaraz po wybudowaniu
© Aleksandra Więcław
wizualizacja drugiego studium czasowego, rok 2712; obiekt dostępny dla techników w celu usunięcia elementów niebiodegradowalnych
© Aleksandra Więcław
Co istotne, praca dyplomowa nie skupia się na obiekcie w chwili oddania go do użytkowania, ale przewiduje cały proces jego funkcjonowania, aż do momentu degradacji i oddania działki z powrotem przyrodzie. Intencją przestrzenną jest więc działanie architektoniczne ochraniające fragment dzikiej przyrody w mieście. Intencją społeczną jest natomiast uwrażliwienie ludzi na istotę natury, która ma pozytywny wpływ na ich zdrowie. Obiekt spełnia funkcje społeczne (terapeutyczno-odprężeniowe), a jego struktura składa się z obszaru otwartego (dla ludzi) i zamkniętego (dla przyrody).
wizualizacja trzeciego studium czasowego, rok 2222; obiekt niedostępny dla użytkowników, w trakcie biodegradacji
© Aleksandra Więcław
wizualizacja czwartego studium czasowego, rok 2322; obiekt powraca do natury
© Aleksandra Więcław
Kompleks został zlokalizowany w Warszawie przy ulicy Jaśminowej, w pobliżu skarpy oraz stacji metra Wilanowska. Miejsce obecnie jest enklawą dzikości w mieście, stanowi azyl dla przyrody i dla człowieka jednocześnie. Jednym z głównych założeń projektu było ustanowienie ogółu natury jako równoważnego ludziom użytkownika obiektu. Względem natury kompleks jest pewnego rodzaju rezerwatem.
plan zagospodarowania terenu
© Aleksandra Więcław
Wydzielony obszar, na którym pozostawiono zastaną roślinność ruderalną, umożliwia utrzymanie różnorodności biologicznej. Co więcej, rośliny i zwierzęta pojawiające się w części dostępnej dla ludzi pozostaną uszanowane jako pierwotni właściciele miejsca. Względem ludzi, kompleks pełni funkcje rekreacyjne, terapeutyczne, skłania do powrotu do dobrych nawyków. W obiekcie wszyscy użytkownicy ludzcy mogą się poddać zabiegom wpływającym pozytywnie na ich samopoczucie oraz zasięgnąć porad specjalistów. Obiekt jest dostosowany do swobodnego kontaktu z naturą w intymnej atmosferze oraz uświadamia, jak ważną rolę natura odgrywa w życiu człowieka w różnych kontekstach.
aksonometria pierwszego studium czasowego, rok 2022
© Aleksandra Więcław
Kompleks składa się z czterech połączonych stref dostępnych dla ludzi: wejściowej, pobytowej, terapeutycznej oraz sadu. Część należąca do przyrody to teren zamknięty dla człowieka — ma on wartość widokową.
Problemem technicznym, jaki podejmuje obiekt naturalny, jest przeprowadzenie w pełni kontrolowanego cyklu życia budynku. Należy przez to rozumieć powstanie obiektu przy użyciu bezpiecznych dla środowiska lokalnych materiałów oraz naturalną degradację po upłynięciu czasu eksploatacji. Dzięki temu procesowi teren ten może zostać w przyszłości ponownie oddany naturze. Jest to idea wpisana w budownictwo ekologiczne, niepozostawiające zbędnych odpadów, które często zagrażają wielu organizmom.
aksonometria drugiego studium czasowego, rok 2172
© Aleksandra Więcław
Wspomniany cykl życia podzielony jest na dwie fazy. Pierwsza z nich przeznaczona jest na funkcjonowanie budynku. Kompleks w tym czasie spełni swoją funkcję terapeutyczną. W mieście prawdopodobnie pojawiać się będzie coraz więcej terenów zielonych, zniknie część samochodów, a ludzie staną się bardziej świadomi swojego zdrowia i potrzeby dbania o nie. Gdy funkcja obiektu nie będzie dłużej potrzebna, nastąpi druga faza, czyli biodegradacja. Z obiektu nie będą korzystać już ludzie, wszystkie elementy zdatne do ponownego użytku lub wykonane z materiałów niebiodegradowalnych zostaną usunięte z lokalizacji. Działka zostanie oddana naturze w takim stanie, w jakim została „pożyczona”. Przez kolejne kilkaset lat kompleks samoistnie, bez wykorzystania energii, przestanie istnieć.
aksonometria trzeciego studium czasowego, rok 2222
© Aleksandra Więcław
Aleksandra WIĘCŁAW
Ilustracje: © Autorka
