Architektura filharmonii
Ponieważ melomania często bywa przejawem szerszego zamiłowania do piękna, miło jest, gdy można się jej oddawać w przestrzeniach stymulujących zmysł estetyczny również w warstwie wizualnej, czyli w otoczeniu nietuzinkowej, wysmakowanej architektury, jak na przykład w Filharmonii Paryskiej autorstwa Jeana Nouvela.
Przez lata sztandarowy przykład takiego myślenia o projektowaniu gmachów muzycznych instytucji kultury stanowiła opera w Sydney autorstwa Jørna Utzona, który został uhonorowany w 2003 roku Nagrodą Pritzkera, natomiast samo dzieło jego wyobraźni cztery lata później zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Tak wysoko zawieszona poprzeczka zdaje się motywować i inspirować architektów kreujących współczesne filharmonie. Wiele z efektów ich pracy zwycięża w prestiżowych branżowych konkursach. Do takich należy Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie projektu hiszpańskiej pracowni Estudio Barozzi Veiga, nagrodzonego za nią prestiżową nagrodą im. Miesa van der Rohe w 2015 roku.
Kierownik działu projektów zewnętrznych i wystaw w Narodowym Instytucie Architektury i Urbanistyki. Współzałożyciel krakowskiego stowarzyszenia Przestrzeń-Ludzie-Miasto i członek rady Fundacji Instytut Architektury. Brał udział w przygotowaniu wystaw (m.in. „Za-mieszkanie 2012. Miasto ogrodów, miasto ogrodzeń”, „Figury niemożliwe” - Pawilon Polski na 14. Biennale Architektury w Wenecji, „Transformacja. Przestrzenie wolności", „Tożsamość. 100 lat polskiej architektury”) i projektów edukacyjnych, koordynator projektów Krakowski Szlak Modernizmu i Pomoszlaku. Architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, stypendysta rządu francuskiego na Ecole Nationale Supérieure d’Architecture de Paris-Belleville. Studiował także w Amsterdamie i Kopenhadze.
[fot. Grzegorz Karkoszka / Exercising modernity]
