Architektura przestrzeni publicznych
Jak powinna wyglądać przestrzeń publiczna? Dobrze zaprojektowane miejsca spotkań w mieście, place, bulwary i ulice, bezpośrednio wpływają na jakość życia społecznego mieszkańców. Atrakcyjne przestrzenie wspólne, które nie wykluczają z życia miejskiego żadnych grup społecznych, to wyzwanie dla dzisiejszych urbanistów i projektantów.
demokratyczna przestrzeń wspólna
Przestrzeń publiczna jako przestrzeń dla wszystkich, niezależnie od pochodzenia czy klasy społecznej, to dobro wspólne. Prywatyzacja i postępująca gentryfikacja dzielnic sprawia, że w neoliberalnych miastach, niewiele zostało miejsc, z których bez wykluczenia mogą korzystać wszyscy. Tym bardziej istotna jest dbałość o nie. Dizajn ma siłę przeciwdziałania się temu zjawisku. Projektowanie dla każdego, w ludzkiej skali, tworzenie zadbanej przestrzeni publicznej z wykorzystaniem przemyślanych, estetycznych mebli miejskich, przekłada się na wzrost zaufania społecznego. Praga planuje liczne interwencje w obszarze nabrzeża Wełtawy, mające zbliżyć miasto do rzeki i przywrócić mieszkańcom zdegradowany obszar nadrzeczny. W efekcie założonej rewitalizacji bulwarom towarzyszyć będą pływające toalety publiczne, terminal dla statków wycieczkowych oraz basen.
zadbana ulica
Przestrzeń publiczna to dużo więcej niż sieć dojazdów z punktu A do punktu B. Polepszanie jakości przestrzeni wspólnych, wpływa na poczucie „zadbania” i ogólne zadowolenie z otaczającego nas środowiska. Transformacja szlaku komunikacyjnego w historycznej części Aabenraa odpowiada na potrzeby mieszkańców. Poprzez zróżnicowaną nawierzchnię ulic oraz specjalnie zaprojektowane meble miejskie projektanci starają się wpłynąć na zachowania kierowców i pieszych, oraz zachęcić lokalną społeczność do spędzania czasu na zewnątrz. Kontrast między zastosowanymi materiałami posadzki wyznacza jedynie wizualną granicę między jezdnią a chodnikiem, bez tworzenia barier w postaci krawężników. Sprawia ponadto wrażenie jednej, spójnej przestrzeni, po której piesi mogą się poruszać dowolnie i czuć uprzywilejowani. Kierowcy natomiast, jako goście, powinni ograniczyć prędkość i pozostać uważnym.
Pracownia JEMS Architekci została założona w 1988 roku, jednakże zespół architektoniczny będący zalążkiem biura działa nieprzerwanie od początku lat 80-tych. Rozpoczynając samodzielną praktykę w okresie transformacji ustrojowej JEMS włączył się w nurt odbudowy polskiej kultury architektonicznej. Obecnie trzon zespołu tworzy ośmiu wspólników i partnerów.
Partnerska współpraca realizowana w formule biura – warsztatu, przy współuczestnictwie całego zespołu JEMS, tworzy przestrzeń rozmów i poszukiwań, wymiany idei i poglądów. JEMS jest biurem otwartej dyskusji i debaty. To nasza wartość fundamentalna.
Rzeczywistość traktujemy zarówno jako materię tworzenia jak i ramy naszej działalności. Jej złożoność staramy się odczytywać przez filtr kultury, historii i tradycji, kontekstu miejsca. W wielowątkowości tego odczytu, a także w ograniczeniach i konfliktach jakie niesie ze sobą współczesność, poszukujemy źródeł inspiracji. Przemierzamy obszary, które często nie dają szans na sformułowanie szybkiej, jednoznacznej i syntetycznej odpowiedzi projektowej. Nie marzyliśmy nigdy o uniwersalnej metodzie – strategii. Odkrywane w wyniku studiów i obserwacji, obrazy, skojarzenia, odczucia, porządki i reguły odnajdujemy niejako „w drodze”, kierując się gromadzonymi przez lata doświadczeniami, intuicją. Na drodze tej pojawiają się zaskakujące, także nas samych, odkrycia. Nadają one sens naszym wysiłkom. W naszych pracach próbujemy odnaleźć to co jest dla poszczególnych tematów specyficzne. Zdefiniować temat, tak aby stał się kanwą poszukiwań architektonicznych. Architektura JEMS unika epatowania formą, szukamy tyleż istoty rzeczy, co samych rzeczy. Odwołujemy się do tego, co ponadhistoryczne: porządku, tektoniki, fascynacji naturalnymi możliwościami materiałów, światła, upływającego czasu, proporcji i reguł budowy formy. Najwięcej satysfakcji sprawiają nam projekty, które powstały jako spójne, całościowe wyobrażenia – zostały najpierw opowiedziane i przedyskutowane, opisane w kategorii sekwencji przestrzeni, struktur, poszukiwań unikalnej właściwej i przyjaznej dla odbiorcy atmosfery, stosowanych materiałów, faktur, świateł i nastrojów, a dopiero później narysowane i zbudowane.
