Publicystyka architektoniczna
W tej sekcji portalu prezentowane są artykuły o architekturze pisane z perspektywy reprezentantek i reprezentantów różnych nauk — fachowe i interdyscyplinarne.
kto pisze o architekturze?
Każdy, kto przejawia zainteresowanie architekturą, jest uprawniony do pisania publicystycznych tekstów o architekturze i śmiało może w tej dyscyplinie konkurować z autorkami i autorami najbardziej kompetentnymi do wypowiadania się o niej w sposób krytyczny bądź naukowy — architektkami i architektami, historyczkami i historykami sztuki oraz osobami wyspecjalizowanymi w różnych odmianach inżynierii lądowej.
architektura w literaturze pięknej
O architekturze piszą też autorki i autorzy powieści. Szczególnie obfitych opisów dostarczają kryminały, jednak i na łamach innych odmian gatunkowych epiki ich nie brakuje. Często bywa, że budowle stanowią metafory opresyjnego systemu, w którym żyje bohater, jak na przykład w przypadku „Zamku” Franza Kafki. Innym razem stanowią zamknięte miejsce akcji, co częste w czarnym romantyzmie. Kiedy indziej spełniają jedynie rolę tła. Zdarza się, że literaturoznawcy na podstawie fragmentów dzieł literackich odnoszących się do architektury identyfikują miasta, po których wiedzie narracja lub spekulują nad odpowiednikami danych miejsc w świecie realnym.
architektura w piosenkach
Architektura bywa też wdzięcznym tematem piosenek. Często przewija się w nich jako element charakterystyki całych miast: „Walking in Memphis” (Cher / Marc Cohn) oprowadza po małej ojczyźnie Elvisa Presleya w Tennessee, „Angel of Harlem” (U2) — po Nowym Jorku, „Where Are We Now” (David Bowie) — po Berlinie. Czasem taki utwór może sprowokować i zainspirować do skreślenia kolejnych kilku słów o architekturze.
architektura a inne dyscypliny naukowe
O architekturze można pisać wieloaspektowo, toteż wielość dziedzin nauki przejawiających upodobanie do niej wydaje się niezmierzona. W pierwszej kolejności rzecz jasna absorbuje uwagę osób wykształconych stricte architektonicznie lub pokrewnie, jednak nauki humanistyczne i społeczne również nie ignorują architektury. W literaturze przedmiotu znane są, na przykład, publikacje poruszające kwestie architektoniczno-urbanistyczne w ujęciu kryminologicznym, feministycznym, antropologicznym, socjologicznym czy socjoekonomicznym, a nawet filozoficznym itd.
czym jest publicystyka dotycząca architektury
To przede wszystkim artykuły i felietony, ale czasem też reportaże o tematyce architektonicznej. W ciekawy i rzetelny, lecz przystępny sposób, zrozumiały dla jak najszerszego grona zainteresowanych, popularyzują i przybliżają wiedzę o architekturze. Często po tę formę sięgają również nauczycielki i nauczyciele akademiccy na co dzień uprawiający piśmiennictwo naukowe.
tekst publicystyczny a artykuł naukowy
Publicystyka jest rodzajem wypowiedzi pisemnej nacechowanej subiektywizmem. To odróżnia ją od piśmiennictwa naukowego. Dlatego też teksty publicystyczne o architekturze mogą tworzyć reprezentantki i reprezentanci różnych nauk, a nawet pasjonatki i pasjonaci nieposiadający formalnego wykształcenia, pod warunkiem skrupulatnego zgłębienia tematu w sposób hobbystyczny.
Architektura jest dyscypliną angażującą wiedzę, wyobraźnię, fantazję, światopogląd ludzi, którzy ją tworzą.
Nie wszystkie powstające projekty mają szansę na realizację, nie wszystkie też z myślą o realizacji są tworzone; te jednak, które udaje się doprowadzić do pełnej materializacji, są też emanacją osobowości ludzi, którzy muszą umieć utrzymać i przeprowadzić przez rafy problemów, uzgodnień i nieprzewidzianych okoliczności najważniejsze cechy świadczące o istocie zaprojektowanego budynku i jego architektury.
Taki zespół ludzi nie powstaje od razu. W naszej pracowni został on zbudowany przez prof. Stefana Kuryłowicza (1949–2011) z udziałem prof. Ewy Kuryłowicz, aktywnie zajmujących się równolegle nauczaniem projektowania architektonicznego i samym projektowaniem oraz realizowaniem architektury. Zbudowany na przestrzeni przeszło 25. lat przez nauczycieli i ich studentów, a potem ich wspólnych kolegów z Warszawy, ale też czasem z innych miast i szkół. To uzasadnia charakterystyczny dla naszej działalności profil opierający się na badaniach i na podejściu analitycznym, na poszukiwaniu idei dla każdego z naszych projektów, rozwiązań pragmatycznych, ale i unikalnych.
Cały zespół Kuryłowicz & Associates łączy wspólne podejście do formułowania istoty każdego zagadnienia, rozwiązywania go jako wyzwania i szansy na odnalezienie prawdy o kolejnym kawałku przestrzeni, a następnie wyeksponowanie tych z cech owej prawdy, które pomogą żyć i życie zrozumieć, tu, ale nie tylko teraz, a z myślą też o przyszłości. Zawsze z założeniem o poprawie przestrzeni — na tyle, na ile władna jest architektura.
Mamy ogromny przywilej współpracy z Klientami, którzy doceniają tę właśnie siłę architektury i z nami jej poszukują. Tego rodzaju podejście pozwala wyeliminować podział architektury na komercyjną i społeczną, bogatą i ubogą. Jej wyraz nie musi zależeć od budżetu inwestora ani też od przeznaczenia budynku.
Uważamy, że kluczem w działaniu w przestrzeni jest odpowiedzialność. Na wielu różnych płaszczyznach: artystycznej, polegającej na interpretacji otoczenia, możliwości formy, jej wyrazu, który powinien być odpowiedni i unikalny; naukowej, polegającej na wieloaspektowym podejściu do zadania; inżynierskiej, polegającej na doborze specjalistów współpracujących w różnych branżach, twórczo wspierających myśl projektu; ekonomicznej polegającej na racjonalnym dysponowaniu powierzonym budżetem i terminowej, opartej na utrzymywaniu pracy w rytmie uzgodnionym z klientem. Uczestniczymy też aktywnie w procesie budowy, oferując swoje nadzory, kontrole i dodatkową wiedzę.
Architektura przez nas stworzona jest częścią pejzażu Polski po zmianach przełomu lat dziewięćdziesiątych. Naszą ambicją jest, by świadczyła ona o pozytywnych metamorfozach w naszej historii, o ludziach podejmujących ryzyko różnych trudnych działań, którym towarzyszymy naszą twórczością, o polskiej tożsamości i tradycji współczesnym językiem rozwiązań.
Kierownik działu projektów zewnętrznych i wystaw w Narodowym Instytucie Architektury i Urbanistyki. Współzałożyciel krakowskiego stowarzyszenia Przestrzeń-Ludzie-Miasto i członek rady Fundacji Instytut Architektury. Brał udział w przygotowaniu wystaw (m.in. „Za-mieszkanie 2012. Miasto ogrodów, miasto ogrodzeń”, „Figury niemożliwe” - Pawilon Polski na 14. Biennale Architektury w Wenecji, „Transformacja. Przestrzenie wolności", „Tożsamość. 100 lat polskiej architektury”) i projektów edukacyjnych, koordynator projektów Krakowski Szlak Modernizmu i Pomoszlaku. Architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, stypendysta rządu francuskiego na Ecole Nationale Supérieure d’Architecture de Paris-Belleville. Studiował także w Amsterdamie i Kopenhadze.
[fot. Grzegorz Karkoszka / Exercising modernity]
