Architektura przestrzeni publicznych
W tym dziale portalu A&B skupiamy sie na najnowszych trendach w budownictwie publicznym. Prezentujemy projekty i realizacje z zakresu administracji publicznej, komunikacji, mostów, placów, skwerów, parków, projekty budownictwa zrównoważonego, architektury krajobrazu, projektów inżynierskich oraz projektów wnętrz.
współczesna architektura użyteczności publicznej
Na początku tego stulecia po raz pierwszy zanotowano większą liczbę mieszkańców miast niż wsi. Środowisko zbudowane stało się w przeważającej części naszym naturalnym otoczeniem. Czy żyjąc w mieście, w dobie globalnego handlu, wolnego rynku, musimy jeszcze żyć w społecznościach? Na pewno nie jest nam obojętne, co dzieje się z częściami wspólnymi w mieście, jako że ich jakość dotyka nas wszystkich. Stan sfery publicznej świadczy o naszych relacjach: człowiek — społeczeństwo, człowiek — środowisko, a także o poziomie zamożności danego społeczeństwa. Sfera publiczna jest najbardziej podatna na kształtowanie aktualnie rządzącym w społeczeństwie wartościom. Budynki użyteczności publicznej wyrażają ducha wspólnoty.
jak tworzyć dobrą architekturę wspólnoty?
Sfera publiczna jest wartością demokratyczną, charakterystyczną dla zachodnich społeczeństw, świadczy o tym jej brak na przykład w świecie islamu. Grecka agora, po szeregu transformacji kończy w formie różnego rodzaju miejskich placów, skwerów, parków. Przy współczesnych trendach takich jak partycypacja, czy ruchy miejskie, obserwujemy upolitycznienie przestrzeni publicznych, nie tylko w kontekście funkcji, które spełniają. Coraz większa liczba ludzi chce mieć wpływ na swoje najbliższe otoczenie. Zdaje się, że to właśnie architektura dedykowana działalności publicznej, nadaje charakter miastu i tworzy jego atmosferę. Co więcej, stanowi o jego miejskości — w odróżnieniu od wsi, która może nie mieć przestrzeni publicznych w ogóle. W wielu europejskich miastach plac jest tym, co identyfikuje miasto, tym po czym rozpoznajemy miejsce jako takie. Zatem architektura publiczna musi brać pod uwagę lokalny genius loci, wychwycić go i uwypuklić. Zadbane części wspólne, przemyślana architektura krajobrazu — parki, place, skwery i mieszczące się w nich elementy małej architektury, to wszystko ma niebagatelny wpływ na jakość życia w mieście.
zrównoważone trendy w budownictwie publicznym
Kopenhaga, jako wielokulturowe miasto, przeciwdziałając wykluczeniu społecznemu, stworzyło wraz z mieszkańcami wielofunkcyjną, tolerancyjną przestrzeń dla wszystkich — Park Superkilen. Miasto, z Christianią w centrum, słynie z wyjątkowo dobrze przemyślanego rozbudowywania i uatrakcyjniania przestrzeni publicznych, dbania o witalność́ miasta i jego dynamikę, często wykorzystując do tego celu partnerstwo publiczno-prywatne. Jest to modelowy przykład demokratycznego podejścia do przestrzeni publicznych. Miasto tak przemyślane jest też bardziej zrównoważone i zużywa mniej energii. Innym przykładem ekologicznych trendów w architekturze publicznej, a konkretnie administracji, jest innowacyjny ratusz w Melbourne w Australii. Budynek wykorzystuje zasadę biomimikry — trendu w architekturze i designie naśladującego naturę nie tyle w formie, a w sposobie działania.
Architektura jest dyscypliną angażującą wiedzę, wyobraźnię, fantazję, światopogląd ludzi, którzy ją tworzą.
Nie wszystkie powstające projekty mają szansę na realizację, nie wszystkie też z myślą o realizacji są tworzone; te jednak, które udaje się doprowadzić do pełnej materializacji, są też emanacją osobowości ludzi, którzy muszą umieć utrzymać i przeprowadzić przez rafy problemów, uzgodnień i nieprzewidzianych okoliczności najważniejsze cechy świadczące o istocie zaprojektowanego budynku i jego architektury.
Taki zespół ludzi nie powstaje od razu. W naszej pracowni został on zbudowany przez prof. Stefana Kuryłowicza (1949–2011) z udziałem prof. Ewy Kuryłowicz, aktywnie zajmujących się równolegle nauczaniem projektowania architektonicznego i samym projektowaniem oraz realizowaniem architektury. Zbudowany na przestrzeni przeszło 25. lat przez nauczycieli i ich studentów, a potem ich wspólnych kolegów z Warszawy, ale też czasem z innych miast i szkół. To uzasadnia charakterystyczny dla naszej działalności profil opierający się na badaniach i na podejściu analitycznym, na poszukiwaniu idei dla każdego z naszych projektów, rozwiązań pragmatycznych, ale i unikalnych.
Cały zespół Kuryłowicz & Associates łączy wspólne podejście do formułowania istoty każdego zagadnienia, rozwiązywania go jako wyzwania i szansy na odnalezienie prawdy o kolejnym kawałku przestrzeni, a następnie wyeksponowanie tych z cech owej prawdy, które pomogą żyć i życie zrozumieć, tu, ale nie tylko teraz, a z myślą też o przyszłości. Zawsze z założeniem o poprawie przestrzeni — na tyle, na ile władna jest architektura.
Mamy ogromny przywilej współpracy z Klientami, którzy doceniają tę właśnie siłę architektury i z nami jej poszukują. Tego rodzaju podejście pozwala wyeliminować podział architektury na komercyjną i społeczną, bogatą i ubogą. Jej wyraz nie musi zależeć od budżetu inwestora ani też od przeznaczenia budynku.
Uważamy, że kluczem w działaniu w przestrzeni jest odpowiedzialność. Na wielu różnych płaszczyznach: artystycznej, polegającej na interpretacji otoczenia, możliwości formy, jej wyrazu, który powinien być odpowiedni i unikalny; naukowej, polegającej na wieloaspektowym podejściu do zadania; inżynierskiej, polegającej na doborze specjalistów współpracujących w różnych branżach, twórczo wspierających myśl projektu; ekonomicznej polegającej na racjonalnym dysponowaniu powierzonym budżetem i terminowej, opartej na utrzymywaniu pracy w rytmie uzgodnionym z klientem. Uczestniczymy też aktywnie w procesie budowy, oferując swoje nadzory, kontrole i dodatkową wiedzę.
Architektura przez nas stworzona jest częścią pejzażu Polski po zmianach przełomu lat dziewięćdziesiątych. Naszą ambicją jest, by świadczyła ona o pozytywnych metamorfozach w naszej historii, o ludziach podejmujących ryzyko różnych trudnych działań, którym towarzyszymy naszą twórczością, o polskiej tożsamości i tradycji współczesnym językiem rozwiązań.
Rocznik 1988. Studiowała Historię Sztuki, Architekturę i Urbanistykę, a także odbyła staż w fundacji DOCOMOMO Ibérico w Barcelonie i ukończyła kurs w muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie. Na portalu A&B opiekuje się cyklicznymi publikacjami z serii „10 pytań do…” i „Przerwa na kawę” oraz materiałami poświęconymi architekturze i wydarzeniom. W wolnych chwilach czyta kryminały, kaligrafuje, jeździ po świecie i cóż… ogląda seriale na Netflixie.
