Praca dyplomowa Magdaleny Priefer, wykonana na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej pod kierunkiem dr Agaty Gawlak podejmuje tematykę architektury wielu zmysłów oraz analizuje jej wpływ na zdrowie człowieka.
Ośrodek terapii i stymulacji zmysłów to obiekt łączący w sposób komplementarny przestrzeń dedykowaną procesom leczenia i doświadczania sensorycznego z terapeutycznymi właściwościami środowiska przyrodniczego. Zlokalizowany na terenie zespołu Centrum Onkologii w Bydgoszczy, uzupełnia istniejące już funkcje medyczne, służąc jako miejsce terapii dla pacjentów onkologicznych, a także podopiecznych hospicjum oraz ośrodka dla niesłyszących. Jest to miejsce stworzone głównie z myślą o osobach z różnorodnymi zaburzeniami pracy zmysłów. W projekcie uwzględniono również świadczenie specjalistycznych usług medycznych oraz strefę stymulacji zmysłów, mającą charakter doświadczalny. Mogą z niej korzystać pacjenci ośrodka w ramach uzupełnienia terapii oraz osoby z zewnątrz, w ramach doświadczania różnorodności zmysłowej i zwiększania świadomości percepcji.
Wizualizacja budynku terapeutycznego
© Magdalena Priefer
Obecny w otoczeniu człowieka nadmiar bodźców sensorycznych prowadzi do wybiórczej percepcji i dyskomfortu poznawczego. Projektowana architektura stanowi środowisko harmonijne, stymulujące system zmysłowy bez nadmiernego pobudzania. Uwrażliwia użytkowników na bodźce docierające z otoczenia, co stanowi podstawę dalszych zabiegów.
Projekt składający się z dwóch budynków — terapeutycznego i stymulacji zmysłów, wykorzystuje naturalne walory działki do czynnego udziału w procesach leczniczych. Las stanowi bazę wyjściową do powstania parku terapeutycznego z elementami ogrodu sensorycznego. Jego otwarta forma umożliwia współdzielenie przestrzeni, ułatwiając integrację społeczną. Dzięki podkreśleniu roli natury w procesie leczenia stres związany z odbywaną terapią, pobytem czasowym czy wizytą lekarską może zostać zminimalizowany.
Istotnymi czynnikami przy kształtowaniu formy architektonicznej były warunki naturalnego oświetlenia, prosta komunikacja oraz kontakt ze środowiskiem naturalnym. Poprzez geometryczną prostotę projekt uwydatnia detale, faktury, rytmy i podziały, które wpływają na odbiór budynków i jego otoczenia. Proponowana architektura ogranicza skalę oddziaływania na zmysły. Uzyskana prostota przestrzeni pozwala na większą koncentrację i zwrócenie uwagi na elementy pomijane dotąd w percepcji otoczenia.
Wizualizacja wnętrza poczekalni
© Magdalena Priefer
Ze względu na dużą powierzchnię budynków, w każdym z nich zaprojektowano płytę fundamentową oraz ściany wykonane w technologii białej wanny. Konstrukcja nośna jest monolityczna i żelbetonowa. Pomiędzy wszystkimi kondygnacjami zastosowano stropy płytowe. Ściany zewnętrzne o konstrukcji nośnej posiadają warstwę termoizolacji z wełny mineralnej i wykończenie z białego betonu architektonicznego. Ważnym elementem zewnętrznej formy budynków są pionowe żaluzje, które ograniczają nadmierne przenikanie promieni słonecznych do wnętrza oraz zapewniają wizualną intymność.
Dzięki podkreśleniu roli natury w procesie terapeutycznym oraz wykreowaniu wnętrz odpowiadających na potrzeby wszystkich użytkowników, pacjenci ośrodka mogą czuć się swobodnie i bezpiecznie, a stres związany z odbywaną terapią, pobytem czasowym czy wizytą lekarską może zostać zminimalizowany.
Dyplom znalazł się wśród zestawienia najlepszych dyplomów artystyczno-projektowych 2018 roku FNC.
oprac.: Dobrawa Bies
Ilustracje dzięki uprzejmości Magdaleny Priefer
