biała architektura
Kolejny raz przyglądamy się funkcji, jaką w architekturze spełnia barwa.
Tym razem — biała.
Kolor jest pewną kategorią kulturową, stanowi zbiór symboli i znaczeń. W powszechnej symbolice europejskiej biel to barwa czystości, niewinności, doskonałości, mistycyzmu, skupienia. To barwa codzienności, bardzo neutralna, ale też bardzo jednoznaczna. Często pojawia się się jako tło, lub też w binarnej opozycji z czernią.
W historii architektury barwa ta była wykorzystywana właściwie od zawsze. Podkreślała czystość formy, podziały, szlachetność użytego materiału, doskonałość proporcji. W najbardziej bezpośredni sposób odsłaniała ideę i stojące za nią znaczenie. Dom Guerrero Alberto Campo Baezy czy projekty Ryue Nishizawy, które prezentujemy w niniejszym wydaniu są tego wymiernymi przykładami. Biel jest wreszcie barwą, której przypisana jest swego rodzaju formalna geografia — Skandynawia, Japonia, Półwysep Iberyjski kojarzą się z białymi, samotnie stojącymi budynkami oddającymi filozofię otaczającej ich natury. Tworzą one ikonografię miejsca. Niektórzy architekci — jak choćby wyżej wymienieni, ale też Santiago Calatrava, Jürgen Mayer H., Eduardo Souto de Moura, Alvaro Siza czy wielu innych — są od lat wierni bieli. W Polsce znaleźć ją można w realizacjach domów, między innymi KWK Promes czy jako barwę wnętrz powstających muzeów, szpitali, jako nie rozpraszające uwagi tło. Polecamy ją uwadze architektów i designerów. Poprzez supremację formy wyzwala z obciążeń dekoracyjności, dąży do minimalizmu, spokoju, wyciszenia, czegoś, co przynosi ukojenie w pędzącym, poszarpanym, sfragmentaryzowanym świecie.
Małgorzata Tomczak.
WYDARZENIA
TEMAT NUMERU: BIAŁA ARCHITEKTURA
