lub
* pola wymagane do rejestracji; dane można uzupełnić w ustawieniach konta po zalogowaniu
** założenie konta studenckiego następuje po weryfikacji ważności legitymacji studenckiej
UWAGA: należy przesłać skany obu stron legitymacji studenckiej
lub
* pola wymagane do rejestracji; dane można uzupełnić w ustawieniach konta po zalogowaniu
** założenie konta studenckiego następuje po weryfikacji ważności legitymacji studenckiej
UWAGA: należy przesłać skany obu stron legitymacji studenckiej
12. Międzynarodowa Wystawa Architektury w Wenecji
Trudno jednoznacznie podsumować tegoroczne Biennale Architektury w Wenecji. Temat „People meet in architecture” ogłoszony jeszcze pod koniec ubiegłego roku dawał nadzieję na socjologiczne wątki w architekturze i interdyscyplinarną dyskusję o jej roli w świecie i w życiu użytkowników. Temat aktualny, ważny, potrzebny, choć w dość banalnym ujęciu. Wydawać by się więc mogło, że głos mieszkanki japońskiego miasta (Tokio), doświadczającej na co dzień urbanistycznego chaosu i na tym tle spotkań w architekturze z jednej strony i wybitnej architektki, laureatki Pritzkera z drugiej będzie mocny i wyrazisty. Że pojawi się manifest, jak w latach ubiegłych! Że wskazany zostanie trop, który stanie się gorącym tematem do rozważań co najmniej do czasu następnego biennale! Nic bardziej złudnego. Wszelkie oczekiwania, które przywiozło się ze sobą na tegoroczną wystawę, nie wytrzymały konfrontacji z wystawienniczą propozycją Sejimy. Więc… rozczarowanie?
Trudno w wystawie w Arsenale doszukać się spotkania sensu stricto. Ekspozycje tworzyły zamkniętą całość, egzystowały w wyodrębnionej przestrzeni, co stawało się kluczem do zrozumienia całej prezentacji. Nie spotkanie i ludzie, tylko raczej przestrzeń będąca „medium do wyrażenia myśli” architekta, jak podkreśla Sejima, była tematem, z którym musieli się zmierzyć wszyscy uczestnicy — zaproszeni architekci i artyści oraz widzowie. Ponadto wybór prezentowanych projektów i instalacji, jakkolwiek ciekawy i niezwykle inspirujący, nie do końca był zrozumiały. Wystawa Sejimy okazała się raczej antymanifestem, a w kontekście oczekiwań można mówić o pewnego rodzaju rozczarowaniu. Raczej jednak własną postawą i pojawieniem się swego rodzaju dysonansu poznawczego, choć bez charakterystycznego napięcia. Ten brak napięcia prowadził do otwartości nastawionej na sytuację poznawczą. Wtedy propozycja Sejimy okazywała się delikatnym, efemerycznym, osobistym wyznaniem wypowiedzianym szeptem, które, o ile usłyszane, otwierało przed zwiedzającymi cały wachlarz znaczeń.
Małgorzata Tomczak
WYDARZENIA
TEMAT NUMERU: 12. Międzynarodowa Wystawa Architektury w Wenecji
ARSENAŁ
GIARDINI
LWY WENECKIE
WSPOMNIENIA I REFLEKSJE
