Architektura filharmonii
Ponieważ melomania często bywa przejawem szerszego zamiłowania do piękna, miło jest, gdy można się jej oddawać w przestrzeniach stymulujących zmysł estetyczny również w warstwie wizualnej, czyli w otoczeniu nietuzinkowej, wysmakowanej architektury, jak na przykład w Filharmonii Paryskiej autorstwa Jeana Nouvela.
Przez lata sztandarowy przykład takiego myślenia o projektowaniu gmachów muzycznych instytucji kultury stanowiła opera w Sydney autorstwa Jørna Utzona, który został uhonorowany w 2003 roku Nagrodą Pritzkera, natomiast samo dzieło jego wyobraźni cztery lata później zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Tak wysoko zawieszona poprzeczka zdaje się motywować i inspirować architektów kreujących współczesne filharmonie. Wiele z efektów ich pracy zwycięża w prestiżowych branżowych konkursach. Do takich należy Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie projektu hiszpańskiej pracowni Estudio Barozzi Veiga, nagrodzonego za nią prestiżową nagrodą im. Miesa van der Rohe w 2015 roku.
Rocznik 1977, krytyk architektury, publicysta, animator działań przestrzennych. Z wykształcenia architekt (Politechnika Poznańska, 2002). Zajmuje się popularyzacją i krytyką architektury w prasie popularnej i specjalistycznej, radiu oraz telewizji, a także działaniami na rzecz naprawy miast, prowadzeniem wykładów popularyzatorskich, moderowaniem specjalistycznych dyskusji oraz spacerów architektonicznych. Współtwórca poznańskiej inicjatywy „Centrum Otwarte” zajmującej się edukacją i animacją działań w zakresie architektury i urbanistyki oraz Festiwalu Architektury Modernistycznej „Nowy Plan”. Współautor książki dla dzieci i dorosłych „Wspólne nie znaczy niczyje” oraz telewizyjnego cyklu „Księga Przestrzeni” (dwie serie). Autor i kurator wystaw architektonicznych. Dwukrotny laureat nagrody dziennikarskiej Izby Architektów RP.
