Architektura i kultura
Architekturą przestrzeni kulturowych nazywamy obiekty użyteczności publicznej służące zaspokajaniu potrzeb w zakresie kultury, obejmujące wszystkie jej dziedziny, takie jak sztuka, muzyka, literatura, kinematografia, teatr etc.
czym jest architektura przestrzeni kulturowych?
To obiekty użyteczności publicznej służące zaspokajaniu potrzeb w zakresie kultury, obejmujące wszystkie jej dziedziny, takie jak sztuka, muzyka, literatura, kinematografia, teatr etc.
przykłady architektury przestrzeni kulturowych
Instytucje, za których pośrednictwem prowadzona jest działalność kulturalna, wymagająca adekwatnej infrastruktury, to przede wszystkim muzea i galerie, biblioteki i mediateki oraz wszelkie inne centra kultury, w tym miejsca, w których praktykowane są sztuki performatywne — domy kultury, opery, filharmonie, teatry, kina, a także amfiteatry i kompleksy festiwalowe.
kategorie obiektów architektury przestrzeni kulturowych (kryterium czasu powstania)
Budynki służące za gmachy instytucji kultury to adaptowane na te cele zabytki, obiekty i przestrzenie zmodernizowane lub współczesne realizacje od podstaw. Jeszcze w dwudziestym wieku zdawała się dominować tendencja do lokowania muzeów, oper i filharmonii oraz teatrów we wnętrzach historycznych, co w powszechnym mniemaniu kojarzone było z prestiżem i estymą. Jednak z czasem trend zaczął zanikać i utrzymał się jedynie selektywnie, jako wynik troski o spójność stylistyczną budowli z charakterem prezentowanych w niej ekspozycji i repertuaru. Szeroki oddźwięk sukcesów takich przedsięwzięć jak rewitalizacja Rotterdamu czy Muzeum Guggenheima w Bilbao zachęcił do eksperymentów z formą i bryłą, tym bardziej że kreatywność i innowacyjność nie są wcale z góry skazane na kolizję z triadą witruwiańską, lecz z powodzeniem mogą z nią koegzystować.
przeznaczenie i cele architektury przestrzeni kulturowych
Nadrzędną funkcją tego typu architektury — od początków jej istnienia — jest zapewnienie dostępu do kultury jej użytkownikom. Od drugiej połowy minionego stulecia zaczęto przy tym zwracać baczną uwagę na aspekt społeczny — o ile wcześniej nie wzbudzało kontrowersji, gdy uczestnictwo w kulturze nosiło znamiona elitaryzmu, to po przekroczeniu wskazanej cezury wyraźnie daje się zaobserwować dążenie do uczynienia obiektów architektury przestrzeni kulturowych jak najbardziej inkluzywnymi i dostępnymi dla wszystkich bez względu na zajmowany szczebel drabiny stratyfikacyjnej czy biologiczne ograniczenia organizmu (na przykład dysfunkcje narządu ruchu bądź wzroku). Dodatkowo odnotować należy przejawy mechanizmów adaptacyjnych architektury przestrzeni kulturowych do stylu życia współczesnych społeczeństw, na przykład biblioteki publiczne w centrach handlowych. W Polsce pierwsza taka placówka powstała w 2006 roku w Olsztynie, a następnie we Wrzeszczu i w Gliwicach.
Kolejne wyzwanie (z jakim aktualnie przychodzi zmierzyć się tego rodzaju architekturze) to zdolność wkomponowania się w tkankę smart city.
Studio Libeskind jest zaangażowane w projektowanie i realizację różnorodnych projektów miejskich, kulturalnych i komercyjnych na całym świecie. Nasza Pracownia to współpraca architektów i projektantów, którzy wierzą, że architektura to praktyka optymizmu. Podchodzimy do naszych projektów z nastawieniem, że aby tworzyć wspaniałe miejsca, trzeba wierzyć w przyszłość, ale także pamiętać o przeszłości.
Architektura pracowni Libeskinda wyłania się z założenia, że budynek powinien być wyrazisty i odzwierciedlać współczesne życie. Innowacyjność jest podstawą naszego procesu projektowania. Wierzymy, że odważne projektowanie musi być realizowane przy użyciu zrównoważonej technologii i mocno wierzymy, że sztuka architektury polega na tworzeniu maksymalnego wpływu w ramach ograniczeń budżetu i funkcjonalności. Wiemy z doświadczenia, że wspaniała architektura pochodzi z pracy ze wspaniałymi klientami, jednak architektura jest sztuką publiczną i ponosimy odpowiedzialność nie tylko przed klientem, ale także przed społecznościami i miastami, w których budujemy.
Daniel i jego partnerka Nina Libeskind założyli w 1989 roku Studio Daniela Libeskinda w Berlinie, w Niemczech, po wygraniu konkursu na budowę Muzeum Żydowskiego w Berlinie. W lutym 2003 roku Studio Daniel Libeskind przeniosło swoją siedzibę z Berlina do Nowego Jorku, kiedy to Daniel Libeskind został wybrany jako główny planista przebudowy World Trade Center.
