Odbudowa w ramach rewitalizacji
Odbudowa to szczególny rodzaj budowy, kiedy w miejscu istniejącego budynku, który uległ całkowitemu lub częściowemu zniszczeniu, powstaje nowy. By móc mówić o odbudowie, kluczowe jest wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu istniejącego.
Jak tchnąć nowe życie w zdegradowaną cześć miasta?
Odbudowa może być odpowiedzią na stopniową degradację przestrzeni lub gwałtowne przemiany, typu wojna, czy kataklizm. Rewitalizacja zdegradowanych obszarów na terenie miast ma kluczowe znaczenie nie tylko w wymiarze estetycznym — pomaga w usprawnieniu łączności komunikacyjnej, zwiększa wartość rewitalizowanych terenów, inicjuje przedsiębiorczość, zapobiega patologiom społecznym i wykorzystuje cenne, bo wciąż zmniejszające się, zasoby przestrzenne miast. Miasto jest sieciowym tworem i przestrzeń nieużytkowana tworzy zaburzenia w funkcjonowaniu całego systemu. Odbudowa całych miast takich jak Warszawa, czy Skopje to przykłady totalne i tragicznie wyjątkowe. Można się natomiast z nich wiele nauczyć. Punktowe interwencje miejskie zdarzają się dużo częściej i są stałym elementem dbania o zrównoważony rozwój miasta.
rewitalizacja poprzez naturę
Opuszczone miasta przejęte przez naturę tworzą romantyczne krajobrazy jak pokryta bluszczem wioska rybacka na chińskiej wyspie Shengshan. Takie krajobrazy miejskie można też zaprojektować. Ożywienie i zagospodarowanie betonowej estakady w centrum Seulu za pomocą kontrolowanego rozkwitu i rozrostu przyrody w centrum, opracowali architekci z MVRDV w projekcie Skygarden. Władze miasta rozważały wyburzenie struktury, ale ostatecznie zdecydowały się na odnowę estakady. Zieleń w dużych miastach pełni nie tylko rolę ekologiczną, ale ma znaczny wpływ na zdrowie mieszkańców. Architekci postanowili zapewnić im kontakt z naturą, jej zmiennością wraz z porami roku i w perspektywie lat. W nocy park zyskuje natomiast nowe oblicze dzięki podświetleniu niebieskim światłem, wyróżniającym estakadę na tle miasta.
Rocznik 1977, krytyk architektury, publicysta, animator działań przestrzennych. Z wykształcenia architekt (Politechnika Poznańska, 2002). Zajmuje się popularyzacją i krytyką architektury w prasie popularnej i specjalistycznej, radiu oraz telewizji, a także działaniami na rzecz naprawy miast, prowadzeniem wykładów popularyzatorskich, moderowaniem specjalistycznych dyskusji oraz spacerów architektonicznych. Współtwórca poznańskiej inicjatywy „Centrum Otwarte” zajmującej się edukacją i animacją działań w zakresie architektury i urbanistyki oraz Festiwalu Architektury Modernistycznej „Nowy Plan”. Współautor książki dla dzieci i dorosłych „Wspólne nie znaczy niczyje” oraz telewizyjnego cyklu „Księga Przestrzeni” (dwie serie). Autor i kurator wystaw architektonicznych. Dwukrotny laureat nagrody dziennikarskiej Izby Architektów RP.
