10. „Valerio Olgiati”
Autorzy: Valerio Olgiati, Laurent Stadler, Bruno Reichlin, Mario Carpo
Wydawnictwo: Quart
Lucerna 2008
Pierwsza monografia szwajcarskiego architekta — Valeria Olgiatiego to dość osobliwa pozycja na rynku wydawniczym. To raczej „książkopodobny” minimalistyczny obiekt złożony ze 188 warstw zadrukowanej obustronnie grubej tektury. To tak, jakby ta publikacja była złożona wyłącznie ze sklejonych okładek o różnej treści. Albo każda ze stron miała niespotykane dotąd: grubość i ciężar.
Nie tylko forma tej książki zaskakuje — niestandardowy jest również jej skład. Opisy autorskie i teksty krytyczne autorstwa Laurenta Stadlera, Bruna Reichlina i Mario Carpo zajmują dolną część każdej ze stron, a powyżej znajdują się ilustracje, rysunki architektoniczne i zdjęcia budynków zaprojektowanych przez Olgiatiego. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że nie ma logicznego i oczywistego połączenia między dołem a górą każdej ze stron — i jedno i drugie może być postrzegane jako autonomiczna całość. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Po wnikliwej lekturze każdy z czytelników może tworzyć własne połączenia między obrazem a tekstem i vice versa. Jak mówi sam Olgiati „książka ta jest przede wszystkim samodzielnym dziełem — obrazem, który wywołuje w widzu nowe obrazy. To rodzaj ikonograficznej autobiografii”. W monografii znalazły się wszystkie projekty architekta z lat 1996-2008, wśród nich m.in. Atelier Bardill w Scharans, National Park Center w Zernez czy szkoła w Paspels. Co ciekawe, wspólnie z Olgiatim książkę tę projektował Dino Simonett i najwyraźniej współpraca ta przebiegała wzorcowo, gdyż jego nowe wydawnictwo Simonett & Baer wydało kolejne publikacje architekta: „Non-referential Architecture”, „The Images of Architects”, „Villa Além”, „House for a Musician — Atelier Bardill”, „Paspels” i najnowszą monografię obejmującą projekty z lat 2009–2017.
***
Bartosz Haduch
