Architektura krajobrazu, architektura parków
Architektura krajobrazu w przestrzeniach naturalnych wymaga subtelnych interwencji, przede wszystkim w postaci nieinwazyjnych obiektów małej architektury: pawilonów, siedzisk, zwiększających dostępność dzikiej przyrody i możliwość obcowania z nią.
projektowanie kontaktu z naturą
Projektowanie w takich obszarach, jak rezerwaty czy parki krajobrazowe, to ucieleśnienie zasady „mniej znaczy więcej”. Interwencje architektoniczne w przestrzeniach krajobrazowych powinny być subtelne i przybierać wyważone, racjonalne formy, wykorzystujące i podkreślające naturalne walory krajobrazowe. Spiralna wieża widokowa Effekt w duńskim parku krajobrazowym, o niezaburzającej sytuacji, ażurowej formie, połączona została z siecią drewnianych pomostów, które prowadzą spacerujących wśród drzew. Jako materiał budowlany użyto lokalnego surowca — dębowe drewno. Z kolei biuro Snohetta w swoim projekcie wybrało drewno modrzewiowe i corten, jako materiały na tyle wyróżniające się z otoczenia, by przyciągnąć wzrok ze szlaku, ale i na tyle zgrane z krajobrazem, by nie zaburzyć kontaktu z przyrodą. Imponująca platforma widokowa zlokalizowana na stoku wzgórza udostępnia perspektywy inaczej pozostające poza zasięgiem zwiedzających, jednocześnie podkreślając formą topografię terenu.
zieleń zaprojektowana
Zaprojektowana zieleń w miastach to ostoja dla wielu gatunków zwierząt oraz roślin, miejsce bioróżnorodności. Parki są niezwykle istotnym elementem miejskiego życia także dla ludzi. Spełniają wiele społecznych i psychologicznych potrzeb swoich mieszkańców. Oprócz zapewnienia miejsca odpoczynku i niezbędnego kontaktu z przyrodą, parki w miastach powinny zagwarantować przestrzeń pod różnego rodzaju aktywności na świeżym powietrzu. Muszą być na tyle elastyczne, by móc dopasować się do często zmieniających się potrzeb programowych. W ostatnich latach pojawiło się wiele trendów związanych z odpowiedzialnym i szanującym naturę podejściem do ekonomicznych i środowiskowych wyzwań XXI wieku. Zamiana nieużytków w Nowym Jorku na teren parkowy w ramach rewitalizacji High Line to sztandarowy przykład współczesnego podejścia do projektowania terenów zielonych w miastach.
Pracownia JEMS Architekci została założona w 1988 roku, jednakże zespół architektoniczny będący zalążkiem biura działa nieprzerwanie od początku lat 80-tych. Rozpoczynając samodzielną praktykę w okresie transformacji ustrojowej JEMS włączył się w nurt odbudowy polskiej kultury architektonicznej. Obecnie trzon zespołu tworzy ośmiu wspólników i partnerów.
Partnerska współpraca realizowana w formule biura – warsztatu, przy współuczestnictwie całego zespołu JEMS, tworzy przestrzeń rozmów i poszukiwań, wymiany idei i poglądów. JEMS jest biurem otwartej dyskusji i debaty. To nasza wartość fundamentalna.
Rzeczywistość traktujemy zarówno jako materię tworzenia jak i ramy naszej działalności. Jej złożoność staramy się odczytywać przez filtr kultury, historii i tradycji, kontekstu miejsca. W wielowątkowości tego odczytu, a także w ograniczeniach i konfliktach jakie niesie ze sobą współczesność, poszukujemy źródeł inspiracji. Przemierzamy obszary, które często nie dają szans na sformułowanie szybkiej, jednoznacznej i syntetycznej odpowiedzi projektowej. Nie marzyliśmy nigdy o uniwersalnej metodzie – strategii. Odkrywane w wyniku studiów i obserwacji, obrazy, skojarzenia, odczucia, porządki i reguły odnajdujemy niejako „w drodze”, kierując się gromadzonymi przez lata doświadczeniami, intuicją. Na drodze tej pojawiają się zaskakujące, także nas samych, odkrycia. Nadają one sens naszym wysiłkom. W naszych pracach próbujemy odnaleźć to co jest dla poszczególnych tematów specyficzne. Zdefiniować temat, tak aby stał się kanwą poszukiwań architektonicznych. Architektura JEMS unika epatowania formą, szukamy tyleż istoty rzeczy, co samych rzeczy. Odwołujemy się do tego, co ponadhistoryczne: porządku, tektoniki, fascynacji naturalnymi możliwościami materiałów, światła, upływającego czasu, proporcji i reguł budowy formy. Najwięcej satysfakcji sprawiają nam projekty, które powstały jako spójne, całościowe wyobrażenia – zostały najpierw opowiedziane i przedyskutowane, opisane w kategorii sekwencji przestrzeni, struktur, poszukiwań unikalnej właściwej i przyjaznej dla odbiorcy atmosfery, stosowanych materiałów, faktur, świateł i nastrojów, a dopiero później narysowane i zbudowane.
