O mieście
Miasta nie są już tak przewidywalne jak kiedyś. Są dużo bardziej złożonym tworem, powstałym z sieci licznych powiązań. W kreacji przestrzeni miejskich coraz silniej słyszalny jest głos mieszkańców — projektowanie partycypacyjne i ruchy miejskie, sprawiają, że sami użytkownicy przestrzeni mogą mieć realny wpływ na kształt środowiska, w którym żyją.
problemy miast XXI wieku
Już od ponad dziesięciu lat większość ludzkości żyje w miastach i liczba ta nadal rośnie. Migracje ludzi ze wsi do miast mają podłoże przede wszystkim ekonomiczne. Problem rozlewających się miast (urban sprawl) jest już powszechnie znany współczesnym urbanistom. Mimo że problematyka aglomeracji miejskich zdecydowanie wychodzi dziś poza ramy samych kwestii architektonicznych czy urbanistycznych, projektanci starają się przyjść z pomocą ze strony dobrze zaprojektowanego środowiska do życia. Pojawiają się idee mające uzdrowić miasta XXI wieku. Miasta przyszłości powinny być przede wszystkim odporne na różnego rodzaju kryzysy (resilient), kompaktowe, zielone. Innowacje miejskie mają odpowiadać na realne problemy mieszkańców. Głośna idea smart city, zakładająca miasta inteligentne, które z pomocą komputera mogą przeanalizować dużo więcej zmiennych, jest nadal szeroko dyskutowana, bowiem niesie ze sobą pewne ryzyko rozmytej odpowiedzialności. W wielu kwestiach, takich jak smog, analiza komputerowa przewietrzania miast, może jednak przynieść sporo korzyści, jak chociażby wprowadzenie zielonych korytarzy.
ludzka skala miast
Po konstruktywnej krytyce miast amerykańskich dokonanej przez Jane Jacobs i ideach Nowego Urbanizmu płynących ze Stanów Zjednoczonych, w Europie ogniskuje idea „miast dla ludzi”, głoszona przez duńskiego urbanistę — Jana Gehla. Duński specjalista od spraw beznadziejnych wprowadza do dyskursu o mieście nowe podejście — powrót w projektowaniu do skali człowieka. Jest to możliwe głównie poprzez liczne interwencje miejskie jak: wprowadzenie transportu rowerowego, koniec z uprzywilejowaną pozycją samochodów, ulice piesze. Zyskuje na tym plac miejski jako główne miejsce spotkań w mieście. Rewitalizacja przestrzeni zdegradowanych to jedno z podstawowych zadań odbudowy współczesnych miast. Flagowym przykładem takiego działania jest High Line Park w Nowym Jorku. Transformacja opuszczonego wiaduktu kolejowego w park, niejako zawieszony ponad ulicami, daje nie tylko oddech od tętniącego życiem Manhattanu, ale pokazuje, że oddolna inicjatywa okolicznych mieszkańców jest w stanie mieć realny wpływ na kształt miasta.
Pracownia JEMS Architekci została założona w 1988 roku, jednakże zespół architektoniczny będący zalążkiem biura działa nieprzerwanie od początku lat 80-tych. Rozpoczynając samodzielną praktykę w okresie transformacji ustrojowej JEMS włączył się w nurt odbudowy polskiej kultury architektonicznej. Obecnie trzon zespołu tworzy ośmiu wspólników i partnerów.
Partnerska współpraca realizowana w formule biura – warsztatu, przy współuczestnictwie całego zespołu JEMS, tworzy przestrzeń rozmów i poszukiwań, wymiany idei i poglądów. JEMS jest biurem otwartej dyskusji i debaty. To nasza wartość fundamentalna.
Rzeczywistość traktujemy zarówno jako materię tworzenia jak i ramy naszej działalności. Jej złożoność staramy się odczytywać przez filtr kultury, historii i tradycji, kontekstu miejsca. W wielowątkowości tego odczytu, a także w ograniczeniach i konfliktach jakie niesie ze sobą współczesność, poszukujemy źródeł inspiracji. Przemierzamy obszary, które często nie dają szans na sformułowanie szybkiej, jednoznacznej i syntetycznej odpowiedzi projektowej. Nie marzyliśmy nigdy o uniwersalnej metodzie – strategii. Odkrywane w wyniku studiów i obserwacji, obrazy, skojarzenia, odczucia, porządki i reguły odnajdujemy niejako „w drodze”, kierując się gromadzonymi przez lata doświadczeniami, intuicją. Na drodze tej pojawiają się zaskakujące, także nas samych, odkrycia. Nadają one sens naszym wysiłkom. W naszych pracach próbujemy odnaleźć to co jest dla poszczególnych tematów specyficzne. Zdefiniować temat, tak aby stał się kanwą poszukiwań architektonicznych. Architektura JEMS unika epatowania formą, szukamy tyleż istoty rzeczy, co samych rzeczy. Odwołujemy się do tego, co ponadhistoryczne: porządku, tektoniki, fascynacji naturalnymi możliwościami materiałów, światła, upływającego czasu, proporcji i reguł budowy formy. Najwięcej satysfakcji sprawiają nam projekty, które powstały jako spójne, całościowe wyobrażenia – zostały najpierw opowiedziane i przedyskutowane, opisane w kategorii sekwencji przestrzeni, struktur, poszukiwań unikalnej właściwej i przyjaznej dla odbiorcy atmosfery, stosowanych materiałów, faktur, świateł i nastrojów, a dopiero później narysowane i zbudowane.
