Architektura przestrzeni publicznych
Jak powinna wyglądać przestrzeń publiczna? Dobrze zaprojektowane miejsca spotkań w mieście, place, bulwary i ulice, bezpośrednio wpływają na jakość życia społecznego mieszkańców. Atrakcyjne przestrzenie wspólne, które nie wykluczają z życia miejskiego żadnych grup społecznych, to wyzwanie dla dzisiejszych urbanistów i projektantów.
demokratyczna przestrzeń wspólna
Przestrzeń publiczna jako przestrzeń dla wszystkich, niezależnie od pochodzenia czy klasy społecznej, to dobro wspólne. Prywatyzacja i postępująca gentryfikacja dzielnic sprawia, że w neoliberalnych miastach, niewiele zostało miejsc, z których bez wykluczenia mogą korzystać wszyscy. Tym bardziej istotna jest dbałość o nie. Dizajn ma siłę przeciwdziałania się temu zjawisku. Projektowanie dla każdego, w ludzkiej skali, tworzenie zadbanej przestrzeni publicznej z wykorzystaniem przemyślanych, estetycznych mebli miejskich, przekłada się na wzrost zaufania społecznego. Praga planuje liczne interwencje w obszarze nabrzeża Wełtawy, mające zbliżyć miasto do rzeki i przywrócić mieszkańcom zdegradowany obszar nadrzeczny. W efekcie założonej rewitalizacji bulwarom towarzyszyć będą pływające toalety publiczne, terminal dla statków wycieczkowych oraz basen.
zadbana ulica
Przestrzeń publiczna to dużo więcej niż sieć dojazdów z punktu A do punktu B. Polepszanie jakości przestrzeni wspólnych, wpływa na poczucie „zadbania” i ogólne zadowolenie z otaczającego nas środowiska. Transformacja szlaku komunikacyjnego w historycznej części Aabenraa odpowiada na potrzeby mieszkańców. Poprzez zróżnicowaną nawierzchnię ulic oraz specjalnie zaprojektowane meble miejskie projektanci starają się wpłynąć na zachowania kierowców i pieszych, oraz zachęcić lokalną społeczność do spędzania czasu na zewnątrz. Kontrast między zastosowanymi materiałami posadzki wyznacza jedynie wizualną granicę między jezdnią a chodnikiem, bez tworzenia barier w postaci krawężników. Sprawia ponadto wrażenie jednej, spójnej przestrzeni, po której piesi mogą się poruszać dowolnie i czuć uprzywilejowani. Kierowcy natomiast, jako goście, powinni ograniczyć prędkość i pozostać uważnym.
Rocznik 1977, krytyk architektury, publicysta, animator działań przestrzennych. Z wykształcenia architekt (Politechnika Poznańska, 2002). Zajmuje się popularyzacją i krytyką architektury w prasie popularnej i specjalistycznej, radiu oraz telewizji, a także działaniami na rzecz naprawy miast, prowadzeniem wykładów popularyzatorskich, moderowaniem specjalistycznych dyskusji oraz spacerów architektonicznych. Współtwórca poznańskiej inicjatywy „Centrum Otwarte” zajmującej się edukacją i animacją działań w zakresie architektury i urbanistyki oraz Festiwalu Architektury Modernistycznej „Nowy Plan”. Współautor książki dla dzieci i dorosłych „Wspólne nie znaczy niczyje” oraz telewizyjnego cyklu „Księga Przestrzeni” (dwie serie). Autor i kurator wystaw architektonicznych. Dwukrotny laureat nagrody dziennikarskiej Izby Architektów RP.
