Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Wnętrza 2020/2022”
Krakowskie Podgórze jest dzielnicą, która w ostatnim czasie ulega silnym przeobrażeniom. Mowa tu nie tylko o reorganizacji przestrzeni, która zmieniła z pewnością tkankę miasta, ale również o związanych z tym transformacjach społecznych. Wydaje się, że pewna wymiana mieszkańców dzielnicy zmierza w stronę poszukiwania ich własnej tożsamości jako spójnej grupy sąsiedzkiej.
model projektu „Substancja dialogu”
© Izabela Rajnfus
Rozwój technologii ograniczającej potrzebę realnego kontaktu i brak odpowiednich miejsc do sąsiedzkich spotkań to bezpośrednie powody zanikających relacji mieszkańców dzielnicy. Widoczne zaniedbania najmocniej zaznaczyły się w grupie ludzi młodych, którzy niegdyś byli mocno z sobą związani jako lokatorzy jednej klatki, bloku, kamienicy czy osiedla. Nieograniczone możliwości komunikacyjne sprawiają, że wielkie ośrodki miejskie przybierają rotacyjny charakter (przepływ turystów, studentów czy pracowników).
interakcja odbywa się na terenie krakowskiego Podgórza
© Izabela Rajnfus
Naturalna potrzeba przynależności przejawia się w chęci społecznego zakorzenienia; bycie częścią całości daje poczucie bezpieczeństwa i akceptacji oraz buduje samoświadomość. Mentalne współistnienie w przestrzeni miasta pozwala na tworzenie subiektywnej wizji-mapy, w której umiejscawiamy siebie jako ogniwo-węzeł w sieci.
autorka zaproponowała wykorzystanie Fortu 31
© Izabela Rajnfus
Wzniesiony w połowie XIX wieku Fort 31, dziś zapomniany, to baza do przedstawienia idei zacieśniania relacji wśród mieszkańców krakowskiej dzielnicy. Celem jest stworzenie nowej narracji społecznej, sprzyjającej interakcjom warunków bliskiego obcowania i emocjonalnego poznawania otoczenia. Próba nadania nowej wartości poprzez wydobycie warstwy symbolicznej, odkrycie przestrzeni na nowo. Zaproponowany scenariusz projektowy przyjął formę gry miejskiej.
model projektowy
© Izabela Rajnfus
Interakcja rozpoczyna się na terenie Podgórza, gdzie wyodrębniono charakterystyczne strefy, w obrębie których użytkownik smartfonu poprzez aplikację i oko kamery może zarejestrować zmieniający się bezustannie obraz. Aplikacja skanuje i rozpoznaje kolory otoczenia, transponując je na dźwięki. Powstałą melodię należy zrzucić w bazie komunikatów dźwiękowych, którą jest budynek fortu. Zachęca to do fizycznego obcowania z ludźmi i architekturą.
aplikacja skanuje i rozpoznaje kolory otoczenia, transponując je na dźwięki
© Izabela Rajnfus
Te autorskie zapisy przestrzeni zostają zmiksowane w centralnej części bryły, tworząc rodzaj osobliwego (u)tworu. Należy jednak zaznaczyć, że nigdy nie otrzymamy jednego wyniku. To proces wciąż tkany przez użytkowników. Dźwięki miasta kumulują się w forcie, przenikają budynek, dekonstruując go i ożywiając, zmieniając jego znaczenie. Prezentowane grafiki i modele obrazują zachodzące procesy.
Izabela RAJNFUS
Ilustracje: © Autorka
