Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Przedmiotem opracowania jest most kubaturowy pełniący funkcję centrum rekreacyjnego, zlokalizowany w nieużytkowej części portu Merwe‑Vierhaven w Rotterdamie. Projekt ma zwrócić uwagę na powiązania architektury ze współczesnymi problemami cywilizacyjnymi, skupia się przede wszystkim na aspekcie zanikania bioróżnorodności w miastach oraz responsywności architektury z użytkownikiem.
wizualizacja i schemat kształtowania bryły
© Weronika Graś
Koncepcja dotyka szerszego kontekstu środowiska i stawia pytania o przyszłość miast. Proponowane rozwiązanie to sugestia, że w dynamicznie rozwijającym się świecie nastawionym na wykorzystanie technologii nie powinniśmy zapominać o rozwiązaniach bardzo podstawowych, jak dostęp do natury, świeżego powietrza czy wody. W projekcie zaproponowałam nową typologię ośrodka rekreacyjnego. To idea, że życie w gęstej strukturze miejskiej wcale nie oznacza, iż ludzie nie mają dostępu do terenów zielonych i bioróżnorodnych. Mogą je znaleźć i wykorzystać jako farmy publiczne, biofiliczne przestrzenie coworkingowe lub zielone wystawy. Tego rodzaju ośrodek mógłby przynieść niewielką poprawę w skali lokalnej, ale z czasem miałby znaczący wpływ na jakość naszego życia i zmianę klimatu. Dlatego prezentowany obiekt staje się przykładem zielonej, aktywnej przestrzeni integrującej człowieka z naturą. Dodatkowo podkreśla istotny wpływ edukacji na temat podejścia bioklimatycznego w architekturze. Jest to także próba zamanifestowania konieczności bardziej ekologicznego kierunku rozwoju i transformacji z postindustrialnej opuszczonej przestrzeni w przestrzeń tętniącą życiem, różnorodną i kolorową.
zieleń i schemat kształtowania bryły
© Weronika Graś
Na każdej z głównych kondygnacji stworzony został inny biotop, odrębny mikroświat, z różnorodnymi funkcją, nasłonecznieniem i atmosferą. Dzięki temu obiekt ewoluuje w czasie, zmienia się razem z roślinnością, która go współtworzy.
Poziom podwodny jest najciemniejszy, najbardziej tajemniczy, zapewnia kontakt z nieznanym światem biotopu wodnego. Pomieszczenie ograniczają przeszklone ściany i podłoga z akrylowej pleksi. Wysoka transparentność przestrzeni zapewnia wizualny dostęp do atmosfery podwodnej. Zwiedzający mogą poczuć się jak podczas nurkowania i odkryć wyjątkowy świat nieznanego im środowiska. Wewnętrzne patio wodne jest wyposażone w specyficzne podwodne gatunki, takie jak wodorosty, kelpy, krostowce wodne, trawa morska.
elewacja północna i rzut kondygnacji podwodnej
© Weronika Graś
Parter to główna ścieżka spacerowa. Na tym poziomie spełniamy podstawową funkcję mostu, komunikacja dodatkowo wyposażana jest w miejsca rekreacyjne z niską roślinnością, miejsca siedzące wokół pływającej zieleni i wiszące rośliny. Spotykamy tu takie gatunki, jak lilia wodna i cattail, a także rośliny pnące, jak bluszcz, aristolochia czy wisteria sinensis.
przekrój i rzut parteru
© Weronika Graś
Poziom +6 m z roślinami wnętrzarskimi, takimi jak monstera, chamedora, fikus, ceropegia, wraz z zewnętrznymi zielonymi kieszeniami na elewacji tworzy niezwykle biofilną przestrzeń do pracy, nauki, spotkań.
Najwyższy poziom ma dostęp do tarasu na dachu. To jasna, pełna światła dziennego i pięknych widoków na miasto i port przestrzeń. Ogród na dachu ma charakter naturalny, wręcz łąkowy, z roślinami takimi jak rozmaryn, stokrotki, lawenda.
przekrój C-C i rzut 3. piętra
© Weronika Graś
Architektura pozostawia też miejsce na interakcję użytkowników. Dzięki systemowi ruchomych platform mogą oni dostosowywać przestrzeń w zależności od indywidualnych potrzeb. Zastosowanie innowacyjnych rozwiązań materiałowych, na przykład zielonych kieszeni na elewacji z hydroceramiki, dodatkowo podkreśla nowatorski i koncepcyjny charakter pracy. To swoisty manifest rozważający kierunek rozwoju przyszłej architektury oraz metafora wzajemnych połączeń użytkownika, technologii oraz środowiska.
Weronika GRAŚ
Ilustracje: © Autorka
