NOWOŚĆ! Prawo w architekturze – przystępnie na portalu A&B
Zostań użytkownikiem portalu A&B i odbierz prezenty!
Zarejestruj się w portalu A&B i odbierz prezenty
maximize

Weronika Mach – „Galeria EL – przestrzeń uwolniona”

01 kwietnia '22
Dane techniczne
Typ: praca dyplomowa licencjacka
Rok obrony: 2021
Nazwa: „Galeria EL — Przestrzeń Uwolniona”
Autorka: Weronika Mach
Uczelnia: Wydział Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku
Promotor:

dr Tomasz Zmyślony

 

Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Wnętrza 2020/2022”

 

Projekt dyplomowy „Galeria EL — Przestrzeń Uwolniona” obejmuje wnętrze Galerii EL w Elblągu. Za najważniejszy cel uznaję stworzenie nowej przestrzeni o funkcji wystawienniczej w miejscu istniejącego założenia. Niezwykle ważna jest dla mnie historia obiektu, dlatego projektowana empora wystawowa to lekka, podwieszona do pomostów technicznych konstrukcja, nieingerująca w strukturę obiektu.

Wnętrze
galerii EL, abakany

w nawie bocznej znajdują się „Tłumy”

© Weronika Mach

Aby podkreślić subtelność działań, zdecydowałam się na pokrycie projektowanej empory materiałem, który w odbiorze będzie wywoływał poczucie delikatności i ulotności. Nawiązując do misternego i finezyjnego procesu tkania jedwabników, zdecydowałam się na metodę wykorzystaną przy produkcji lampy Zeppelin marki Flos. Materiał, który okrywa żyrandol, to żywica z włókien syntetycznych. Delikatną formę przypominającą subtelne tkanie uzyskano poprzez sprejowanie szkieletu.

Empora
wystawowa    Empora wystawowa

ważnym aspektem projektu jest mobilność „empory wystawowej”

© Weronika Mach

Ważnym aspektem projektu jest mobilność „empory wystawowej” — w zależności od wymagań danego wydarzenia, dzięki podwieszeniu do konstrukcji umieszczonej w strefie dachu, może ona zostać podciągnięta w górę tak, aby przestrzeń nawy mogła powrócić do swojej pierwotnej, nienaruszonej postaci.

Rzut parteru    aksonometria

rzut i aksonometria projektu

© Weronika Mach

Istotne jest rozróżnienie obiektu na zachowane elementy zabytkowe oraz nowe, dobudowane po wojennych zniszczeniach. By zapewnić połączenie komunikacyjne, powiększono istniejący otwór w ścianie oddzielającej nawę południową od części administracyjnej. Elementem łączącym przestrzenie jest kładka, która nie została na stałe przymocowana do otworu — może zostać zdemontowana na czas podniesienia empory pod konstrukcję dachu.

W głównej
przestrzeni znajdują się Abakany

do głównych elementów projektu należą schody

© Weronika Mach

Problemem dla funkcjonowania obiektu jest dostępność dla osób z niepełnosprawnościami. Obecnie takie osoby nie mają możliwości przemieszczenia się na piętro, gdzie ulokowano pokoje administracyjne. Warunek nienaruszalności elementów zabytkowych wymusza konieczność zaprojektowania drogi dostępu do empory dla osób z niepełnosprawnościami w taki sposób, aby jak najmniej ingerować w pierwotną strukturę, dlatego w części, która obecnie stanowi fragment toalet, została wydzielona przestrzeń pod windę. Dzięki takiej lokalizacji szybu windowego zapewniony zostaje transport na trzy poziomy: podziemie, parter i poddasze. Dodatkową komunikację pionową stanowią istniejące schody. Decyzje związane z lokalizacją windy mają swoje konsekwencje w układzie pomieszczeń na poddaszu — pokój socjalny zostanie przesunięty tak, aby zapewnić przestrzeń dla windy; toalety znajdujące się na parterze zostaną umieszczone w podziemiach.

Przekrój oraz
rzut piętra

na piętrze znajdują się pokoje administracyjne

© Weronika Mach

Do głównych elementów projektu należą także schody ustawione w przestrzeni naw, które pozornie łączą przestrzeń galerii z poziomem „empory wystawowej”. Istotnym określeniem jest tutaj pozorność, gdyż schody nie mają funkcji komunikacji, ale zostały użyte ze względu na bogatą symbolikę. Istnieje pewna sprzeczność: chociaż ich celem jest komunikacja, w przypadku osób z niepełnosprawnościami stanowią barierę, symbol granic możliwości. Projektowane schody dzielą się na dwie części. Dolna stanowi formę ruchomej platformy — mocnej, czarnej bryły, której zapewniono mobilność, umożliwiającą zmianę jej ustawienia, oraz wyższa, złączona z emporą, która „lewituje” podwieszona nad ich dolną częścią. Części te, dla podkreślenia ulotności, nie stykają się z sobą.

koncepcja
„gniazd”

koncepcja „gniazd”

© Weronika Mach

Dodatkową częścią projektu jest wystawa prac Magdaleny Abakanowicz, która w swojej działalności dotykała zróżnicowanej materii: od monumentalnych tkanin-instalacji po organiczne, rzeźbiarskie interpretacje. Najbardziej ujmuje mnie ładunek napięcia towarzyszący eksponatom, które pozostawiają odbiorcy szeroki zakres interpretacji.

Pod emporą
znajdują się „Plecy”

w bocznej nawie znajdują się „Plecy”

© Weronika Mach

W przestrzeni głównej nawy oraz prezbiterium ulokowałam Abakany, natomiast nawa boczna przeznaczona została pod wystawę form ludzkich: „Tłumy” znajdujące się pod emporą oraz „Plecy”. Takie zestawienie dyktuje nastrój przestrzeni — wielkość, masywność tkanin i mrok, niepokój i swego rodzaju smutek zamknięty w antropologicznych formach rzeźb. Wybór prac Magdaleny Abakanowicz nie był przypadkowy, gdyż ważnym momentem jej życia było uczestnictwo w I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu w 1965 roku.

 

Weronika Mach

Ilustracje: © Autorka

Głos został już oddany

Stojące i wiszące kotły kondensacyjne dużej mocy
SPACE Designer
INSPIRACJE