Czy z postindustrialnego terenu wzdłuż linii kolejowej da się zrobić przyjazne, zielone i 15-minutowe osiedle? Takiego wyzwania podjęła się Zuzanna Schleifer z Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, gdy projektowała osiedle w miejscu tuż obok linii kolejowej na Targówku w Warszawie. Promotorem jej pracy był Jakub Heciak.
Projekt zakłada rewitalizację postindustrialnego obszaru przeciętego fragmentem linii kolejowej na Targówku w Warszawie. Teren ten obecnie nie sprzyja zamieszkaniu, mimo iż znajduje się w niedalekim położeniu od centrum miasta, a to ze względu na hałas i zanieczyszczenie. Autorka projektu zwraca uwage na to, jak poważnym problemem są takie białe, niezagospodarowane plamy na mapach miast, zwłaszcza w dobie kryzysu mieszkaniowego.
plan zagospodarowania terenu
proj.: Zuzanna Schleifer
brak samochodów i liniowy park centralny
Autorka postawiła na połączenie nowozagospodarowanego terenu z istniejącą tkanką miejską przy jednoczesnym wykorzystaniu zrównoważonych rozwiązań. Na terenie opracowania znalazły się więc strefy bez ruchu pojazdów, a także zielone ścieżki piesze i rowerowe, łączące wszystkie mniejsze centra społeczne, a także liniowy park centralny. Park ten służy nie tylko jako poszerzenie powierzchni czynnej biologicznej, ale również jako bufor między osiedlem a głośną linią kolejową. Co więcej, projektowany kwartał spełnia idee miasta 15-minutowego.
schemat miasta 15-minutowego
proj.: Zuzanna Schleifer
W projekcie zastosowanie znalazło opłożenie w pobliżu stacji kolejowej, która to zapewnia ułatwiony transport materiałów. Dlatego projektowana zabudowa mieszkalna opiera się na prefabrykowanych modułach przestrzennych, tworzonych w fabryce jako kubiki, które to następnie przewożone są w miejsce docelowe i tam dopiero składane w całość. Takie rozwiązanie ma na celu oszczędność czasu, kosztów oraz ograniczenie pozostawionego śladu węglowego.
prefeabrykowane moduły dla różnych użytkowników
proj.: Zuzanna Schleifer
schemat konstrukcji z modułowych elementów przestrzennych
proj.: Zuzanna Schleifer
modułowe mieszkania dostosowane do współczesnego społeczeństwa
Projektowane mieszkania dostępne są w różnych konfiguracjach: od kawalerek po takie dostosowane dla pary z dwójką dzieci. Moduły podzielone zostały na dwie kategorie: typu mokrego, czyli część w której znajduje się kuchnia, łazienka oraz tolaeta; oraz typu suchego, zawierającego pokoje – sypialnie oraz salon. Wnętrza zaprojektowane przez autorkę utrzymane są w stonowanych, naturalnych barwach. Naturalne światło wpada do nich przez niemal całkowicie przeszklone ściany.
wizualizacja wnętrza modułowego mieszkania
proj.: Zuzanna Schleifer
Moduły wspierają się na drewnianej konstrukcji. Pierwsza kondygnacja projektowanego budynku jest betonowa, znajdują sie tam lokale usługowe oraz mieszkania komunalne. Zabudowa jest zróżnicowana pod względem liczby kondygnacji, co sprzyja tworzeniu przyjaznej dla człowieka skali. Parter jest częściowo przechodni, wspierający pozostałe kondygnacje na kolumnach. Dzięki temu obiekt nie stanowi bariery wizualnej ani fizycznej do przemieszczania się po kwartale.
przekrój z detalem przestrzeni wspólnych galerii
proj.: Zuzanna Schleifer
Ponadto, proponowana zabudowa ma też funkcje sprzyjające integracji społecznej. Pozwalają na to nie tylko przestrzenie usługowe umieszczone na parterze budynków, ale także miejsca co-workingu, sale okolicznościowe, biblioteka czy półprywatne wewnętrzne zielone dziedzińce.
Projekt autorstwa Zuzanny Schleifer pokazuje, jak mogłaby wyglądać transformacja terenów poprzemysłowych w Polsce, dzięki której z nieużytków, powstałyby miejsca pozwalające na godne mieszkanie.
