Współczesna zabudowa jednorodzinna coraz częściej przyjmuje formę gęstych, powtarzalnych układów, pozbawionych charakteru i przestrzeni wspólnotowej. Projekt Dominiki Wcisło z Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, stanowi śmiałą propozycję przekształcenia tego modelu. Opracowanie pod kierunkiem dr Marcina Gierbienisa to kompleksowe podejście do projektowania osiedla, które łączy prywatność z integracją, tradycję z nowoczesnością i estetykę z ekologią.
zagospodarowanie terenu
© Dominika Wcisło
zamieszkanie jako wartość wspólnotowa
Projekt "Zamieszkanie, jako wspólnota. Reinterpretacja przedmieść" stawia pytania o współczesną tożsamość osiedli jednorodzinnych. Autorka zwraca uwagę na alienację społeczną, wynikającą z planistycznej schematyczności oraz niedostatecznego dostępu do przestrzeni wspólnych. Zamiast monofunkcyjnej, pozbawionej relacji międzyludzkich zabudowy, projekt proponuje środowisko sprzyjające dialogowi, współdziałaniu i budowaniu lokalnej społeczności.
Założenie urbanistyczne opiera się na przestrzennym zróżnicowaniu i wielostronnym połączeniu stref prywatnych, półpublicznych i publicznych. Osiedle posiada centralne przestrzenie integracyjne: boiska, place zabaw, wybieg dla psów i strefy rekreacyjne. Ogrody przylegające do domów zapewniają intymność, a otwarcie na otaczającą zieleń i parki tworzy naturalne korytarze ekologiczne i akustyczne.
schemat
© Dominika Wcisło
Zabudowa czerpie z architektury Mazowsza: strome dachy, podziały elewacji, naturalne materiały. Fasady dzielone na dwie strefy uzupełnia drewno ułożone pod różnymi kątami, co podkreśla indywidualność każdego budynku.
W projekcie kluczową rolę odgrywa słoma jako materiał budowlany. Zastosowana w innowacyjnej formule, łączy tradycję z ekologią, oferując doskonałą izolacyjność termiczną i akustyczną, a także ognioodporność. Proces budowy zakłada partycypację społeczności, co wzmacnia więzi i buduje poczucie przynależności.
schemat
© Dominika Wcisło
osiedle dla wszystkich pokoleń
Projekt zakłada zróżnicowanie form zabudowy zgodnie z potrzebami mieszkanek i mieszkańców: domy dla rodzin, mniejsze lokale dla singli i par oraz zespół dla seniorów z przestrzeniami wspólnymi i salą rehabilitacyjną. Taki układ sprzyja integracji międzypokoleniowej.
Osiedle przewiduje także samowystarczalność: szklarnie i pola uprawne, własne studnie i systemy retencji wody deszczowej, co wspiera niezależność oraz świadome korzystanie z zasobów.
Układ modułowy pozwala na przyszłą rozbudowę i elastyczną adaptację osiedla do zmieniających się potrzeb.
wizualizacja
© Dominika Wcisło
Projekt Dominiki Wcisło to manifest odpowiedzialnej, zaangażowanej architektury. Poprzez integrację tradycji, wspólnoty i ekologii, tworzy przestrzeń, która nie tylko odpowiada na realne problemy mieszkalnictwa, ale proponuje ścieżkę rozwoju osiedli przyszłości. To wizja miejsca do życia, nie tylko zamieszkania.
Aleksandra Skorupa
