Tatry to jeden z najpopularniejszych a zarazem najpiękniejszych kierunków wycieczek w Polsce. Aby odpowiedzieć na rosnące zapotrzebowanie na infrastrukturę górską wynikającą z dynamicznego rozwoju turystyki, Mateusz Rutkowski z Politechnika Lubelska zaprojektował nowe schronisko na zboczu Małołączniaka. Jego praca zakwalifikowała się do etapu prezentacji w konkursie „Najlepszy Dyplom” organizowanym przez SARP Oddział Lublin.
Schronisko, zaprojektowane z myślą o jak najmniejszej ingerencji w naturalny krajobraz, ulokowane zostało na wschodnim zboczu szczytu Małołączniak — jednego z Czerwonych Wierchów mierzącego 2096 m n.p.m. W wybranej lokalizacji przecinają się dwa szlaki turystyczne: niebieski, prowadzący przez Przysłop Miętusi, oraz czerwony, biegnący wzdłuż granicy z Słowacją. Schronisko w tym miejscu byłoby najwyżej położonym schroniskiem w polskich Tatrach, a poza bezpieczeństwem, zapewniałoby też miejsce odpoczynku z wyjątkowymi walorami widokowymi.
analiza sytuacji
proj.: Mateusz Rutkowski
schronienie wkomponowane w zbocze góry
Inspiracją dla stworzenia bryły schroniska były rumowiska skalne, często występujące w tym rejonie gór. Budynek schroniska zdaje się spływać po zboczu wraz z nimi. Elewacja wykonana jest z desek sosnowych i przykryta ażurową stalową siatką pokrytą kamieniami, pochodzącymi z urobku. Taki zbieg nie tylko sprawia, że projektowane schronisko jeszcze bardziej wtapia się w krajobraz, ale też nawiązuje do tradycyjnych metod suszenia drewna w sztaplach. Z biegiem czasu drewno sosnowe pokryje naturalna patyna, co tylko wzmocni relację budynku z otoczeniem.
wizualizacja
proj.: Mateusz Rutkowski
wizualizacja
proj.: Mateusz Rutkowski
Wewnątrz wydzielono wyraźne strefy użytkowe. Wejście do schroniska znajduje się w północno-zachodniej części projektu. Po przejściu przez wiatrołap, turyści mogą skorzystać z szatni, w której zaprojektowano szafki na odzież wierzchnią oraz kran służący m.in. do umycia sprzętu.
Na pierwszej kondygnacji znalazła się strefa gastronomiczna oraz techniczna, a także miejsce do odpoczynku dla turystów, przytulne dzięki wolnostojącemu piecowi. Stamtąd prowadzi również wyjście na taras. Część noclegowa wraz z recepcją, biurem i kuchnią umieszczona została na poziomie -1. Umieszczona tam modułowa instalacja z hamakami, pozwalającymi na tymczasowy odpoczynek, nawiązuje do tradycji spania na podłodze w schroniskach górskich. W schronisku przewidziano pokoje 3, 6- i 8-osobowe bez prywatnych łazienek, pokoje dla pracowników, a także indywidualny przystosowany do osób z niepełnosprawnościami. Na najniższym poziomie -2 zaplanowano suszarnię, warsztat i magazyn turystyczny oraz pomieszczenia techniczne.
projekt zagospodarowania terenu
proj.: Mateusz Rutkowski
miejsce refleksji i regeneracji
W projekcie znajduje się też Pawilon Wytchnienia — miejsce przeznaczone do kontemplacji i regeneracji. Do pawilonu wchodzi się przez wiatrołap imitujący wejście do jaskini. W nim zaplanowano instalacja artystyczna, która nawiązuje do skalnych grot, stworzona z kamieni wydobytych podczas budowy obiektu. Pawilon płynnie wtapia się w zbocze i umożliwia użytkownikom głębsze doświadczenie unikalnego charakteru tej przestrzeni.
wizualizacja
proj.: Mateusz Rutkowski
Projekt Mateusza Rutkowskiego to przykład projektowania infrastruktury turystycznej w zgodzie nie tylko z naturalnym krajobrazem, ale też tradycyjnym budownictwem Tatrzańskiego Parku Narodowego. Ulokowanie schroniska na zboczu jednego z Czerwonych Wierchów to odważna, lecz uzasadniona propozycja. W tym miejscu oddalone byłoby ono od najbliższego schroniska na Hali Ornak o 3,5 godziny wędrówki i zapewniało schronienie w tym odsłoniętym, pozbawionym drzew terenie.
