Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Podstawowym celem było stworzenie budynku osadzonego w tradycji rozwiązań materiałowych i konstrukcyjnych stylu zakopiańskiego. Obiekt poprzez swój wyraz architektoniczny utożsamia się z regionem, w którym jest projektowany, tworząc w ten sposób unikalną więź stylistyczną. Język stylu zakopiańskiego postanowiłem jednak przełożyć na architekturę współczesną, modernistyczną. Zdecydowałem się potraktować go jako inspirację, przy podejmowanych decyzjach projektowych podążając za nurtem krytycznego regionalizmu, nawiązanie do tradycyjnej architektury podhalańskiej przełożyć zaś na wykorzystanie lokalnych materiałów. Dopełnieniem idei było uczynienie budynku miastotwórczym. Postanowiłem stworzyć miejsce, które upamiętni najwybitniejszych polskich himalaistów oraz pozwoli odwiedzającym aktywnie korzystać z jego programu funkcjonalnego.
wizualizacja
© Tomasz Jałocha
Bryła budynku jest w pełni kontekstualna. Budynek odnosi się do najbliższej zabudowy, topografii terenu oraz perspektyw widokowych roztaczających się z działek sąsiednich i z działki, na której jest projektowany. Aby jak najmniej ingerować w naturalny krajobraz, postanowiłem częściowo zagłębić parter w naturalnie pochyłym terenie. Pozostałe funkcje, wymagające wprowadzenia kolejnych kondygnacji, zostały umieszczone w strefach, które nie graniczą z żadnym innym obiektem, przez co nie zasłaniają widoku sąsiadom.
widok z lotu ptaka
© Tomasz Jałocha
kompozycja funkcjonalna budynku
W części podziemnej zostały zlokalizowane wszystkie niezbędne funkcje techniczne. Przeważającą część zajmuje parking na sto dziewiętnaście stanowisk. Tutaj swój początek ma również dwukondygnacyjna sala audytoryjna. Pozostałą powierzchnię stanowią magazyny oraz zaplecze przeznaczone na obsługę muzeum, sali audytoryjnej i centrum wspinaczkowego.
przekrój
© Tomasz Jałocha
Reprezentatywny parter został podzielony wertykalnie na trzy strefy. Pierwsza to część muzealna. Składa się ze strefy publicznej oraz strefy dostępnej tylko dla personelu. Publiczna to księgarnio‑kawiarnia, wejście główne, hol, recepcja, szatnie oraz toalety. W części dla obsługi muzeum znajdują się biura oraz strefa przyjmowania dostaw wielkogabarytowych.
W budynku zaplanowano strefę kongresową, czyli salę audytoryjną przygotowaną na konferencje Polskiego Związku Alpinizmu, wydarzenia kulturalne oraz festiwale górskie. Przyległe do sali foyer będzie wykorzystywane jako przestrzeń wystaw czasowych.
rzut poziomu 0
© Tomasz Jałocha
Zwieńczeniem parteru jest strefa aktywnej wspinaczki połączona z biurami Polskiego Związku Alpinizmu. Znajdziemy tu sale warsztatowe oraz ogólnodostępną halę wspinaczkową. Dzięki temu każdy, kto odwiedza Centrum Górskie, może nie tylko poznać historię polskiej działalności wysokogórskiej, ale i spróbować swoich sił w realnej sytuacji wspinaczkowej.
Warto dodać, że foyer można podzielić na trzy niezależne części, odpowiadające kolejnym strefom funkcjonalnym, odrębne wydarzenia mogą więc odbywać się równolegle i niezależnie.
Pierwsze piętro stanowi strefę wystawienniczą poświęconą najwybitniejszym postaciom oraz osiągnięciom tak zwanego złotego pokolenia polskich himalaistów. Przestrzeń muzealna otoczona jest ze wszystkich stron szklanymi ścianami. Wiąże się to z kontekstem miejsca — górskie krajobrazy, które możemy podziwiać, spacerując po muzeum, są kwintesencją doznania wspinaczkowego, a panoramiczne przeszklenia zapraszają do środka ten wspaniały pejzaż Tatr.
rzut poziomu +1
© Tomasz Jałocha
Z pierwszego piętra na drugie, gdzie znajduje się kontynuacja wystawy, możemy przedostać się rampą, która ma uzmysłowić zwiedzającym to, co jest nierozłącznym elementem zarówno wspinaczki, jak i zwykłych górskich wędrówek, czyli pokonywanie kolejnych metrów wysokości w drodze na szczyt.
Na najwyższym piętrze swoją kontynuację ma wystawa zapoczątkowana piętro niżej oraz funkcjonująca niezależnie restauracja. Znajduje się tu również duży taras widokowy, z którego możemy podziwiać fantastyczną panoramę Tatr.
Tomasz JAŁOCHA
Ilustracje: © Autor
