Ośrodek Wypoczynkowy „Lucień” to zapomniany relikt PRL-u, który dzięki architektonicznej pasji może zyskać nowe życie. Za jego rewitalizację odpowiada Marcin Dryjer z Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej, który temat kompleksu opracował w pracy magisterskiej pod kierunkiem dry Małgorzaty Skrzypek-Łachińskiej.
wejście główne z mozaiką
© Marcin Dryjer
od opuszczenia do ochrony
Inspiracją do projektu była analiza stanu współczesnych obiektów powojennego modernizmu w Polsce. Ośrodek „Lucień” – zlokalizowany w Miałkówku, niewielkiej wsi w województwie mazowieckim – został wybudowany w latach 70. XX wieku z inicjatywy Żyrardowskich Zakładów Przemysłu Lnianego jako baza wypoczynkowa dla pracowników. Na jego terenie znajdują się cztery charakterystyczne budynki na planie koła, tzw. Okrąglaki, połączone niegdyś szklanymi korytarzami. Trzy z nich (oznaczone literami A, B i C) tworzyły zwarte założenie o łącznej powierzchni ok. 7000 m². Każdy z budynków mieścił 120 pokoi o wysokim standardzie.
Po transformacji ustrojowej ośrodek został opuszczony. Aktualnie pozostaje całkowicie zdewastowany, otwarty i nienadzorowany, co znacząco przyczyniło się do jego postępującej degradacji. Projekt dyplomowy stanowi próbę uratowania tego cennego przykładu architektury wypoczynkowej PRL-u poprzez nadanie mu nowych, współczesnych funkcji przy zachowaniu oryginalnego charakteru miejsca.
plan zagospodarowania terenu
© Marcin Dryjer
założenia projektowe – rewitalizacja z szacunkiem dla historii
Projekt obejmuje trzy główne interwencje: modernizację istniejących Okrąglaków, budowę nowego Centrum Konferencyjnego w miejscu budynku parterowego oraz wzniesienie Muzeum PRL-u w lokalizacji niezrealizowanego czwartego pawilonu.
Główne założenie funkcjonalne kompleksu opiera się na idei immersji – przestrzenie mają oddziaływać na zmysły i tworzyć spójne doświadczenie powrotu do realiów lat 70. XX wieku. Osiągnięto to zarówno przez dobór detali i materiałów, jak i przez planowane scenografie oraz formy obsługi gości.
rzut parteru założenia i przekrój
© Marcin Dryjer
rewitalizacja okrąglaków
Trzy istniejące Okrąglaki potraktowano jak współczesne obiekty zabytkowe. Zaproponowano ich renowację, rekonstrukcję brakujących elementów i przystosowanie do nowych funkcji. Centralne atria każdego z budynków przekształcono w ogrody, zadaszone lekką konstrukcją stalowo-szklaną. Ściany wewnętrzne ozdobiono tapetami w roślinne wzory, nawiązującymi do estetyki lat 70.
Partery każdego z pawilonów zyskały zróżnicowane funkcje użytkowe: zaprojektowano strefę gastronomiczną, restaurację oraz lokale usługowe. Jeden z budynków został przekształcony w salę taneczną – poprzez usunięcie stropu pomiędzy kondygnacjami uzyskano dwukondygnacyjną, reprezentacyjną przestrzeń przeznaczoną na wydarzenia okolicznościowe.
ogrody
© Marcin Dryjer
centrum konferencyjne – nowoczesność z klimatem PRL-u
W miejscu dotychczasowego budynku parterowego zaplanowano nowy obiekt Centrum Konferencyjnego. Budynek ma dwie kondygnacje nadziemne i użytkowy taras na dachu, pełniący funkcję foyer. Wejście główne zostało zaprojektowane od strony wschodniej i inspirowane jest stylistyką dawnych ośrodków wypoczynkowych.
Forma architektoniczna nowego budynku czerpie z estetyki PRL-u, zachowując jednak współczesny charakter. Zastosowano elementy takie jak ceramiczne mozaiki, podwieszane drewniane sufity, rozległe tarasy i naturalne materiały elewacyjne. Istotnym detalem są odtworzone drzwi wejściowe, bazujące na oryginalnych skrzydłach znalezionych na miejscu.
W budynku zlokalizowano: przestrzeń wejściową z recepcją, sale konferencyjne i rekreacyjne, zaplecze techniczne oraz strefę gier i wypoczynku.
strefa gastronomiczna
© Marcin Dryjer
muzeum PRL-u – współczesna opowieść o przeszłości
Ostatnim elementem projektu jest nowo zaprojektowane Muzeum PRL-u, zlokalizowane w miejscu planowanego, lecz nigdy niepowstałego czwartego Okrąglaka. Obiekt połączony został z resztą kompleksu przez charakterystyczny łącznik.
Budynek zaprojektowano jako neutralne tło dla istniejącej zabudowy. Jego bryłę definiuje centralny, pusty cylinder – przestrzeń wysoka na 20 metrów i o średnicy 24 metrów – będąca architektoniczną metaforą „braku” i jednocześnie główną osią przestrzenną obiektu. Wewnątrz umieszczono system ramp łączących wszystkie kondygnacje muzeum.
Muzeum PRL-u
© Marcin Dryjer
W centralnej przestrzeni przewidziano instalację artystyczną w formie rzeźby symbolicznie nawiązującej do realiów epoki. Muzeum podzielone zostało na strefę ekspozycji stałej, czasowej oraz część VR (wirtualnej rzeczywistości). Dzięki zastosowaniu interaktywnych technologii, zwiedzający mogą zanurzyć się w codzienność PRL-u poprzez udział w symulacjach i grach inspirowanych kinem tamtego okresu.
