Projekt nowoczesnego obiektu w miejscu nieistniejącego już schroniska Prinz-Heinrich-Baude to praca dyplomowa Kamila Szymańskiego, wykonana na Politechnice Wrocławskiej pod opieką dr. Andrzeja Sobolewskiego.
Noc spędzona w schronisku górskim jest doświadczeniem wyjątkowym, pozwalającym na kontakt z przyrodą i oderwanie się od codzienności. Niestety baza noclegowa polskich Karkonoszy zmusza turystów do wyboru pomiędzy bliskością natury a komfortem noclegu.
Kamil Szymański zaproponował rozwiązanie tego problemu poprzez wprowadzenie obiektu łączącego zalety klasycznego schroniska górskiego z jakością odpowiadającą współczesnym standardom.
schronisko znajduje się w Kotle Wielkiego Stawu w Karkonoszach
© Kamil Szymański
Obiekt ulokowany jest w Kotle Wielkiego Stawu w Karkonoszach, gdzie pod koniec XIX wieku wybudowano niemieckie schronisko Prinz-Heinrich-Baude. Luksusowy na ówczesne czasy budynek cieszył się dużą popularnością, jednak po II wojnie światowej opustoszał, a pod koniec lat 40. XX wieku spłonął.
szacunek do przyrody i historii
Zasadniczą ideą kształtującą formę schroniska im. Księcia Henryka jest szacunek do przyrody, której obiekt ma być częścią. Nowy budynek zachowuje ruiny dawnego obiektu, a ze względu na lokalizację zakres wprowadzonych ingerencji ograniczony został do absolutnego minimum. Aby uniknąć wprowadzania w harmonijną przestrzeń dodatkowej, obcej bryły, obiekt umieszczony został w żlebie, a obniżenie go względem szlaku turystycznego pozwoliło na ograniczenie wizualnego wpływu na krajobraz.
budynek pozwala na kontemplację natury
© Kamil Szymański
panoramiczny widok
Schronisko o kształcie prostopadłościanu ma tylko jedną elewację — pozostałe ściany zostały zatopione w skale. Wydłużenie bryły pozwala na wykorzystanie naturalnych walorów widokowych. Wrażenie horyzontalności potęguje dodatkowo ograniczenie wysokości do jednej kondygnacji.
przekrój schroniska
© Kamil Szymański
Obiekt o powierzchni ponad 2407 metrów kwadratowych składa się z pięciu stref. Pierwsza, wejściowa, zlokalizowana na wysokości tarasu, pozostałe cztery znajdują się poniżej. Pokoje gościnne umieszczone od strony północno-zachodniej, zajmują największą powierzchnię. Centralna część przeznaczona jest na ogólnodostępne usługi, które sąsiadują z blokiem pokoi pracowniczych. Pomieszczenia techniczne zamykają bryłę od strony południowej.
Dojście do schroniska ułatwiają schody wbite w zbocze, osłonięte obudową odporną na warunki atmosferyczne. Kolejną ingerencją jest poszerzenie niedługiego odcinka drogi pieszej na potrzeby ruchu samochodowego. Droga zakończona jest placem manewrowym, który w szczególnych przypadkach może spełniać funkcję lądowiska dla helikopterów.
Minimalistyczna bryła nie konkuruje z górskim krajobrazem, a jej ogromny taras pozwala na kontemplację natury. Projekt otrzymał nominację do nagrody w konkursie Architektura Betonowa 2019.
oprac.Dobrawa Bies
ilustracje dzięki uprzejmości Kamila Szymańskiego
