Najlepiej klimat ten oddają wnętrza dawne, wypełnione nowoczesnymi dodatkami, które niejednokrotnie są dziełami sztuki designerskiej. Ten wyrafinowany eklektyzm, tworzy więc przestrzenie luksusowe i wyraziste, ale co ważne, zdecydowanie wolne od kiczu. Styl włoski, bo o nim mowa, podkreśla wielowiekową tradycję, inspirując się rezydencjami patrycjuszy, ale także docenia folklor włoskiej prowincji, i wplata w nie industrialną surowość oraz artystyczną awangardę.
Włoski styl to łączenie tradycji z nowoczesnością
Rozkwit włoskiego designu
Włosi uznawani są za smakoszy designu. A jest to związane z dawnymi czasami i ma swoje początki w tradycyjnym rzemiośle regionów Florencji, Wenecji czy też Toskanii. Jednak określenie stylu włoskiego, jako spójnego zjawiska, zaczęło funkcjonować w latach 20. XX wieku, po międzynarodowej wystawie w Turynie, która doceniła jakość i spopularyzowała włoskie wzornictwo. Początkowo, czerpało ono wyraźnie z wielbiącego symetrię i geometrię stylu art déco. Dopiero po II wojnie światowej styl włoski wykształcił indywidualne cechy.
Prawdziwy rozkwit włoskiego designu nastąpił jednak w latach 60. i 70. XX wieku. Włosi dyktowali wówczas trendy modowe w wielu dziedzinach. Osiągnięcia w motoryzacji i haute couture w znacznej mierze związane były z zachwytem włoskim wzornictwem, które było kunsztownym połączeniem nowoczesności z tradycją. Zestawiano obok siebie materiały takie jak glina, szkło czy metal z plastikowymi formami, o awangardowym charakterze.
